MENOS É MÁIS, Polo menos nestes locais nos que comer bo, bonito e barato está garantido. Outra ruta YES arrinca xa desde aquí para buscar pratos de altura a prezos moi baixos.
25 feb 2017 . Actualizado ás 15:09 h.Imaxínache que só tes 15 euros no peto. Que farías con ese diñeiro? En YES temos unha suxestión: gozar dunha comida de luxo. «A clave está en saber elixir os pratos, combinar aqueles que son máis contundentes con outros que son un pouco máis lixeiros», explica Iván Domínguez, o cerebro que está detrás de Arallo Taberna, na praza de María Pita da Coruña. Alí acudimos coa intención de empregar nunha comida case de Estrela Michelín os nosos 15 euros. «É posible», asegura Iván. Co xefe de cociña de Arallo Taberna, Cristian Santiago, Domínguez sácase da manga un novo prato que se axusta ao orzamento: endivias con peixe curado e unha salsa picante de yogurt. O prato está de foto.
Pero neste local no que non hai mesas, só unha gran barra aberta á cociña, pódense degustar máis pratos «contaminados» -así é a súa lema- sen arruinarche no intento. Entre eles, as empanadillas de choco, «que están fantásticas» e que Domínguez propón combinar coas endivias ou un cuenco de ramen, un prato «opulento e moi rico», con fideo e carne, «que se pode degustar só e que a min, que como bastante, éncheme». Para os carnívoros, o chef recomenda a costela ou o steek tartar con tuétano, «dous pratos moi contundentes», e que seguen a mesma liña: saborosos, diferentes e axustados ao orzamento. «Ao final a clave está en xogar, se escolles ben che sairá ben de prezo e podes comer ou cear por 15 euros. En Arallo sempre estamos dispostos a axudar a elixir as mellores opcións para que todo o mundo poida probar sabores diferentes», engade Domínguez.
Sigamos por Lugo. En pleno centro atópase o coñecido Mesón de Alberto. Sitúase en cálea Cruz, unha das principais da cidade da Muralla.
MESÓN DE ALBERTO, LUGO
Trátase dun emblemático local hostaleiro aberto desde o ano 1975 e que desde febreiro do 2010 conta cun espazo denominado como «a tapería». A súa planta baixa ten unha zona pensada para gozar dunha comida ou cea nun ambiente máis informal. Ademais de numerosas tapas, ofrece un menú polo módico prezo de 14,96 euros. «Hai seis pratos e pódense elixir dous, con dúas sobremesas entre os que se escolle un; inclúe auga, viño, cervexa ou refresco», indica o seu propietario, Alberto García, que explica que vendo que cada vez máis cidadáns comen fóra de casa, optou por esta iniciativa. «Incluímos este menú para que o cliente poida comer ben e con produtos de calidade e frescos. Hai moita xente que traballa en horario partido, e é un xeito de alimentarse dunha forma saudable por un prezo aceptable», di García.
Na súa carta podemos atoparnos desde pescada ao vapor con fondo de crema de marisco ou grelos con peixe ata unhas filloas con nata, mel e azucre. «Tanto o servizo como a comida é marabillosa. Está moi rica e é de moi boa calidade. Ademais o servizo é moi rápido e eficiente», opinan uns clientes que frecuentan a zona.
Pero este menú de menos de 15 euros non funciona só de luns a venres. O Mesón de Alberto tamén o ofrece as fins de semana para aqueles que queren saír a comer ou a cear fóra a cambio dun prezo alcanzable.
TRADICIÓN E VANGARDA
En decembro do 2014 abriu as súas portas en Ourense a vinoteca Sybaris 2.0. Desde entón mantiveron a mesma filosofía: un menú o máis franco e honesto posible, coidando o produto e preparándoo o máis caseiro posible. E con esa base preparan todos os días un menú único a 11,50 euros. Non dan máis que unha alternativa, como se fai cando se come en casa. E iso asegura un mellor prezo e coidado do produto. «Preparamos e compramos para o menú do día e só para ese día. Deste xeito temos menos desperdicio, xa que afinamos. Isto permítenos subir a calidade do produto. Se alguén non o quere por algún motivo, ben por intolerancia ou porque non gusta o produto, sempre damos alternativas», explica o propietario, Jacobo Mouteira Campos. O menú inclúe un aperitivo, primeiro e segundo prato, sobremesa, café de pota ou infusións. As bebidas páganse á parte. Non en balde se trata dunha vinoteca na que poder elixir un gran número de viños diferentes. Algúns dos seus pratos son bacallau a baixa temperatura á galega con salsa de coliflor, crema porrusalda, jarrete estofado con tagliatelle verde ou taco de atún vermello con verduras asadas.
Hai pratos que se repiten semanalmente polo gusto dos comensais e sempre se intercalan carnes, verduras e peixes. Cada mañá, ao redor das doce, colgan o menú en Facebook e no cristal do exterior do local. «O cociñeiro, cada mañá, vai ao mercado e compra produtos frescos de tempada e logo decídese», explican. Hai menos dun ano foi seleccionada como a segunda mellor cociñeira do ano na feira Alimentaria e hai máis tempo que se fixo un oco entre os grandes dos fogóns en Galicia, pero é posible que Lucía Freitas (A Tafona, Santiago) non fose tan recoñecida sen o seu menú diario.
DO MENÚ A La FAMAS
«Débolle moitísimo, porque foi un verdadeiro bum, o restaurante encheuse e moitos clientes empezaron a volver para probar máis cousas do menú gastronómico», confesa a chef compostelá. Cuesta 15 euros (sen pan, bebida e café) e componse de dous entrantes a elixir, carne ou peixe e unha sobremesa fixa, un reto diario no que envorca toda a súa creatividade para que a súa experiencia e a do cliente sexa satisfactoria: «É un menú rápido e dinámico que che obriga a estar moi en contacto co mercado e a lonxa, e moitos dos vexetais son do meu horto», explica. A preocupación polo custo é inevitable, pero a súa paixón é a mesma «porque só sei cociñar dun xeito», por iso non lle importa que se trate dun menú gastronómico de catorce pratos que algo do día.
Iso si, de luns a venres unha trintena de comensais gozan de pratos con algo máis de «contundencia» e un punto máis tradicional. Co que non se complica Freitas é cos nomes dos pratos. Se de primeiro son unhas verduras de tempada con mexillóns da Illa, iso é o que che atopas. «A moitos lles estraña que lles anuncie que a sobremesa é queixo con marmelo, pero os descoloco coa elaboración e a presentación. Iso é o que busco, sorprender no prato, non na carta».