Leo Margets: «Teño o xene da flipadez, eu sempre me sinto capaz de gañar»

YES

Frank Díaz

No 2014 concursou en «Sobreviventes»: «Pero non xoguei óptimo, hoxe xogaría mellor». A campioa de póker profesional lanza o libro «¡Xoga ben as túas cartas! Na vida e nos negocios» e advirte que gañar é aprender a decidir e a xestionar ben os chascos

26 feb 2017 . Actualizado ás 10:14 h.

De pequena xogaba á escoba, «por facerlle un favor ao meu pai, pero nunca me gustaron as cartas», revela a que fai oito anos converteuse en campioa do mundo de póker. Leo Margets (Barcelona, 1983) chegou por azar ao xogo, e hoxe segue apostando «sen medo ao fracaso», tanto na mesa como na vida. «Hai que quitarlle o mal rolo á palabra fracaso, hai que aprender a xestionar os chascos. Eu non me afundo, crezo con eles», asegura. Fundadora de The Mindset Factory, que aplica as habilidades do póker e o deporte de elite ao día a día, Leo Margets admite que no persoal é un pouco caótica. «Se me coñeces día a día -confesa-, poderíache estrañar que xogue ben ao póker, porque son transparente». E iso é malo? «¡Non! Ás veces é bo deixar que as túas emocións che... ¡fódanche! Hai que deixarse levar na vida».

-Como consegue unha persoa transparente unha cara de póker, estar para o xogo «emocionalmente morta»?

-Facendo click. Cando xogo ao póker póñome en modo «traballo». Cando se que algo é bo para min non me custa adaptarme. Xogar ben ao póker require iso, saber estar «emocionalmente morto» nun contexto. Se perdo, debo evitar a rabia, porque me vai prexudicar en futuras mans. O mesma coa euforia, cando estás on fire porque gañaches un bote enorme debes manter o teu pensamento o máis claro posible.

-Como trasladas ese encaixe á vida?

-Eu preocúpome só das cousas que dependen de min. Se xogo ben unha man e perdo, o único que me preocupa é: Tomei unha boa decisión? Valoro as decisións que tomei, independentemente do resultado.

-Non che gustaban as cartas ata que un mozo, Cristian, cruzouse na túa vida e plantouche polo póker. Como foi?

-Coñecín a Cristian, tivemos unha cita e propúxenlle ir tomar algo. El díxome que non podía porque tiña unha partida de cartas. Díxenme: «Podo irme mosqueada por culpa deste que me dá plantón ou... ¡apúntome á partida!» Foi o que fixen. Esa noite foi dura, non tiña nin idea de póker nin ganas de aprendelo... Daquela o tema progresou bastante con Cristian, que soubo transmitirme de que vai o póker. Cando o empecei a entender, apaixonoume.

-Importan menos as cartas que nos tocan que como as xogamos?, pode o azar ou a habilidade?

-No curto prazo o azar no póker importa bastante. Ti se queres gañarlle un punto a Rafa Nadal telo imposible. Pero se che mides a un xogador profesional de póker é coma se tirásemos un dado, e se toca o 1 e o 2 ganas ti, se saen o 3, o 4, o 5 e o 6 gaño eu. A curto prazo poden saír cinco veces 1 ou 2, pero a longo prazo gaña o que ten máis habilidade. A habilidade ten unha recompensa cento por cento.

-Tamén na vida?

-Tamén. O póker ensínache a centrarche moito máis nas decisións que tomas que nos resultados, e é un xeito de actuar que extrapolada á vida é moi boa.

-Gañar require optimismo e fortaleza mental?

-Si. Trátase de non afundirse cando as cousas non saen como esperas, e valorar se iso é froito dunha mala decisión ou consecuencia do azar. Hai que ser forte para recoñecer os teus erros e non virche abaixo se os resultados non chegan. Pero tampouco demasiado arriba... Cando todo van ben, apuntámonos o punto enseguida.

-En «¡Xoga ben as túas cartas!» dis que debemos ter en conta o valor agardado. En que consiste?

-En tomar as decisións segundo véxalas ti boas ou non, sen evitar o risco custe o que custe porque esta actitude pode levar a perder, a deixar pasar oportunidades que si que che poderían achegar algo. O máis seguro non é sempre o mellor.

-Pódese gañar sempre?

-Se consideras que gañar é tomar as decisións correctas, podes gañar moi a miúdo.

-«Para gañar, outro ten que perder», apuntas nun golpe mortal ao buenrollismo do «aquí gañamos todos».

-O póker é un xogo de suma cero, que implica que o que eu gaño é porque outros o perden. Son as normas do xogo. Na vida non sempre é así, na empresa pódese cooperar. Na vida poida que a mellor opción sexa cooperar, no póker non.

-Tes a sensación de ter desperdiciado algún póker de ases?

-Non. En xeral analicei ben as miñas oportunidades e non me dá medo fracasar. Xestiono ben os chascos.

-Concursaches en «Sobreviventes».

-Si, eu era máis forte, tiña máis control sobre as miñas emocións que o resto, pero non xoguei óptimo. Hoxe repetiría e xogaría mellor.

-Cal é a forza dun farol?

-Ser crible, que o teu opoñente se crea a túa historia coma se fose verdadeira.

-A forma de comerse unha galleta Oreo delata a John Malkovich nunha partida en «Rounders». Xogáchescho todo en plan película, interpretando o tic dun adversario?

-Poucas veces. Unha, detectei que alguén parpadeaba como un tolo cando ía de farol, á terceira vin ese tic e arrisquei... E si, ía de farol, pero tamén me equivoquei cun tío que me estaba facendo un contratell, enganándome coa súa linguaxe verbal.

-A confianza nun mesmo é clave para gañar. E sospeitosa. Por que xera receo nos demais?

-Talvez porque tende a confundirse con soberbia. E non é así.

-Segues sendo tan segura como aos 8 anos, cando ao viaxar a ver á túa familia de Madrid dixeches: «¡Que contentos se van pór de verme!»

-Si. Aínda que nun neno esa seguridade non está penalizada como nun adulto. Teño o xene da flipadez. Sempre me sentín moi capaz de gañar.