Cada semana vémola interpretando á avogada Eva Durán, e, como ela, cre na xustiza e a sinceridade como valores primordiais. Foi a musa de Fernando Trueba e a el débello todo: «Creo que o que máis lle gusta de min é a autenticidade».
18 feb 2017 . Actualizado ás 10:12 h.Cando entrou para facer o casting do enmeigo de Xangai con 14 anos, Fernando Trueba empezou a mareala. Ponche así, agora así, feixe isto, agora o outro... Intentaba provocar a unha rapariga tímida para ver se aguantaría a presión dunha dirección esixente, e alén Aida Folch (Reus, 1986) non só aguantou senón que arrincou unha carreira brillante da súa man. Tamén agora en televisión, onde despois de interpretar un pequeno papel en Cóntame debutou como protagonista na serie Se quen es dando vida a unha intrépida avogada.
-Muller, avogada, lista... Custouche facerche co papel?
-Fixen tres castings, Pau Freixas contoume de que ía, e como o thriller, sobre todo o psicolóxico, é o que máis me gusta como espectadora, gocei moitísimo. Encántame a novela negra e lía os guións e parecíame que estaban xenial. Ademais o meu papel é dunha tía lista, non é como as avogadas que estamos acostumadas ver, co tacón perfecto.
-Si, e cortáchesche o pelo e todo.
-Si, foi de casualidade, vin un documental sobre a actriz Jean Seberg e bo ela era mítica por À bout de souffle de Godard, coa súa camiseta, as súas mocasines e o seu cigarro, unha tía moi moderna para a época. Pero ademais ela era unha persoa moi valente, que cría na xustiza, defensora dos negros e entón díxenlle a Pau que estaría moi chulo buscar un look máis atemporal, máis icónico. Non quería que o meu personaxe estivese moi preocupada por como loce, quería afastarme do tópico.
-Atraeuche esa parte de tía lista.
-Si, era como unha pequena homenaxe interna. Foi moi divertido imaxinala. A min é a parte que máis me gusta sempre, o principio, antes de rodar ver como vai ser, é un traballo de mesa, pero moi divertido. Falamos moito e logo é moi importante collerlle o ton, o ritmo. Eu por exemplo falo moi amodo, son unha persoa moi tranquila, e Pau púñame entre o eixo e a roda para acelerarme porque a serie é trepidante e rápida.
-Así que contrastas co personaxe, pero pareces unha persoa moi observadora.
-Depende , teño un pouco de todo. Eu si creo que me parezo bastante, porque lle rematas pondo moitas cousas túas. Para min a xustiza, a honestidade, a sinceridade son valores cos que me manexo na miña vida, son fundamentais e gústame darllos ao meu personaxe.
-Dixéronche que si á terceira. Debe de ser duro, non?
-O casting é unha situación de estrés, é como un exame e a min séguenme dando medo. No fondo non deixa de ser tamén exporche ao rexeitamento á túa persoa e soportalo é difícil. Xogan coas túas emocións, o desexo de facelo, non sabes se van loitar por ti ou non. É duro sobre todo cando o desexas moito. Cando che rexeitan son espinitas cravadas e doen, pero eu agora levo anos e púxolleme a pel dura.
-O outro día Ana Belén reivindicaba os papeis para mulleres.
?Si, ás veces é unha cuestión de números e talvez non hai tantas mulleres que escriben sobre mulleres, sobre as súas emocións. A maioría están escritas por homes, e moitas veces veno desde o seu punto de vista. En calquera caso, a min gústame que nesta serie as mozas teñan poder e sexan fortes.
-Lin que non pairas nin cando hai parón.
-Son unha persoa con inquietudes, sigo estudando idiomas, falo catalán, español, inglés e francés, encantaríame aprender italiano... Tamén fago deporte, viaxo moito, ás veces escribo. Eu cando non traballo me busco a vida. Dáche conta de que desde que parei de gravar a serie estiven un ano sen que ninguén me chamase. Pero hai que ser moi dura para aguantar, porque finalmente tamén unha rodaxe é un secuestro, non tes vida persoal e cando remata, tes todo o tempo do mundo, pero a xente que che rodea ten traballos normais e pasas momentos de moita soidade.
-Es tenaz, non?
-Son hormiguita, e eu sempre fun unha persoa moi ambiciosa. Creo que iso é positivo, lévache á motivación e a ter forza. A medida que van pasando os anos as expectativas rebáixanse. Eu cando era máis novo era das que dicía: «Eu non quero renunciar a nada». Cando che fas maior valoras cada proxecto máis e gózalo máis e xa non che queres ir a Hollywood .
-Fernando Trueba é para ti...
-É o meu mentor. El descubriume aos 14 anos e cambioume a vida. A primeira oportunidade sempre é a máis difícil. Moitos dos meus compañeiros de entón abandonaron o seu soño e eu tiven moita sorte. Trueba me guio, ten a capacidade de motivarme e facer que a miña vida cambie. É unha persoa que che empurra, educoume noutros temas, en literatura, música, abrirme a inquietudes.
-Que che pareceu o boicot á súa película polas declaracións que fixo?
-Doeume moito, moito. Pero penso que ás veces se gaña, ás veces pérdese, ás veces dis cousas que non debes dicir, ás veces fas boas pelis, outras non. Nada é tan importante, o que creo é que, algo que socialmente me ten un pouco triste, temos unha capacidade de destrución moi rápida. Fernando é alguén que deu moitísimo á cultura, e por dúas palabras cárganse todo. Paréceme moi perigoso. É como unha relación, que pasa se un día che contestei mal bórrase todo o do pasado?
-Que é o que máis lle gusta de ti?
-Gústalle a miña autenticidade e o meu xeito de ser. Sempre me dixo que teño unha gran dedicación no meu traballo. Cando fixen o primeiro casting do enmeigo de Xangai a súa muller díxolle: «Está aí a moza que buscas». E el sempre me contou que cando me viu non lle gustei especialmente, nin fu nin fa, pero púxome a proba: «Agora faino así, agora desta forma, agora de aquela». E o que lle gustou é que entendía todas as cousas que me dicía e facíao. Así se deu conta de que podiamos traballar.
-Chorar con el non che custou traballo.
-Non, non. Pero acórdome de que me tiña que dar un bico cun neno e riámonos/riámosnos toma tras toma da vergoña. E, claro, fixemos 46 tomas. Iso vale un dineral.
-Ti cumpriches o teu soño?
-Si, si. Cumprín o meu soño, sempre quixen ser actriz, apuntoume a teatro de pequena e desde que subín ao escenario sentinme libre. Dalgún xeito pensaba que se facía un papel ninguén me xulgaría porque estaba interpretando un personaxe, atopei un xeito de expresarme.