Di que o mundo necesita unha revolución mental. Natalia, cun papel en «A catedral do mar», é romántica e antojadiza e confesa que lla dá fatal ligar. O seu motor? «Todo o que fago é para que a miña nai se senta orgullosa de min», asegura.
11 feb 2017 . Actualizado ás 05:30 h.Natalia de Molina (Linares, 1990), con dous premios Goya no seu poder, é a actriz máis nova de España en conseguir os galardóns patrios. A súa versatilidade para o drama e a comedia, guíana agora ata Os do túnel, a nova comedia de Pepón Montero. Como sobrevivente dunha catástrofe vivirá xunto a Arturo Valls e a súa parella cinematográfica Raúl Cimas unha disparatada historia que durante a rodaxe afirma que lle provocou «verdadeiros ataques de risa ata ter que parar de rodar», conta. Aínda que Latinoamérica é unha das súas metas, esta actriz romanticona e rendida ao pecado da gula, cre que sempre toca estar cos pés na terra e seguir deixándose a pel en cada traballo.
-Con dous Goya por «Vivir é doado cos ollos pechados» e «Teito e comida», séntesche unha elixida cando outras tardaron máis en conseguilos?
-Síntome moi afortunada e é unha gran honra que emociona sendo tan nova e cunha traxectoria tan curta, se ben aínda queda moita carreira por diante. Sempre aproveitei todas as oportunidades que me deron e sinto que se valorou o meu traballo. Pero ao final para min o premio é ter feito as películas e os personaxes que me ensinaron tanto a sufrir como a rir.
-Que é o que máis gusta de ti?
-É como o factor X. Ás veces pregúntomo. Pero eu non creo que estea nesta profesión só por cuestión de sorte senón polo meu traballo xa que se ve que son unha actriz comprometida co que fago.
-Como che sentes baixo este aluvión de traballo en que estás?
-Coma se tocoume a lotería porque nesta profesión hai moito paro. Dicir que vivo disto é unha honra. Oxalá siga o refacho e tamén lles chegue a oportunidade a outros moitos actores con talento.
-Nos tempos que corren, os Goya axudaron a subir o caché ou se segue pagando igual no cine teñas ou non a figura?
-Non o sei porque a min non me tocou vivir ningunha época dourada do cine. Pero, máis que o caché, o que noto é que si me chegan máis proxectos e teño máis oportunidade de elixir entre máis películas. Son afortunada de poder decidir onde quero estar.
-E cales son os guións que se apiñan en casa agardando a que os escollas?
-Este 2017 preséntase máis dramático. Vou facer varios dramas, mentres que o ano pasado foron comedias, como Os do túnel. Pero as comedias sempre me apetecen para botarlle un riso ao corpo.
-Tamén vas ter un papel en «A catedral do mar» interpretando a Francesca , un personaxe moi duro…. Vas ter moitos ollos posados nesta serie...
-Teño un papel pequeno no primeiro capítulo e achégome ao drama cunha muller violada que, como todos os personaxes duros, deixoume un gran pouso.
-No cine prefires dramas, comedias ou non tes esixencias?
-Gústanme todos os xéneros pero me gustaría probar algún thriller.
-Cando non traballas, que feixes? Es unha teleadicta?
-Vexo moitas series porque hai moitas moi boas, tanto que parecen o novo cine. Pero tamén me gusta desconectar e estar coa miña xente, a miña familia e os meus amigos, porque traballando dá pouco tempo...
-Que había na túa familia para que a túa irmá Celia de Molina e ti quixésedes ambas as ser actrices?
-Na miña familia mamamos a cultura. Sempre habemos ir ao teatro. Teño un tío que é director e actor, e de pequenas nosa forma de xogar era facer shows e teatros.
-Hai máis proxectos para coincidir coa túa irmá Celia?
-Pois si. Agora rodamos unha curtametraxe que se chama Marta non vén cear no que facemos un duelo de actrices e que se estreará deica pouco. Oxalá que cando a xente nos vexa xuntas pense que facemos moi boa parella porque temos química e encantaríanos que nos saísen máis produtos xuntas.
-En «Os do túnel», feixes gala do teu acento andaluz. Cústache escondelo cando toca?
-Non, non me custa. Custábame ao principio porque cando empecei cos castings sempre me botaban atrás polo meu acento pero envorqueime a conciencia para neutralizalo. Pero sempre tiven sorte porque tamén en películas como Teito e comida deixáronme sacalo e non tiven que esconder o acento andaluz. Aos poucos estase empezando a aceptar máis que en España non hai un único.
-En «Os do túnel» fas de noiva dun policía máis maior. Vesche con alguén maior que ti?
-Non me vexo talvez con alguén tan maior como Raúl, o meu compañeiro na película, pero as miñas parellas sempre foron maiores que eu. Cando che namoras a idade é o de menos.
-Que tipo de home imponche, atráeche?
-Gústanme máis quen non se dedican ao cine, con quen podo falar doutras cousas, que me acheguen e fáganme aprender.
-Saíronche máis noivos despois de facer de muller desinhibida en «Kiki, o amor faise»?
-Talvez, pero se me saíron non me dei conta. Dáseme fatal ligar e nunca me decato se alguén me tira os tejos.
-De onde sacas a túa forza e a túa esencia interpretativa?
-Eu creo que todo o que fago é para devolver á miña nai todo o amor que puxo en min e séntase orgullosa.
-Ao teu favor ademais tes a túa mocidade e beleza. Como es no día a día? Antes morta que sinxela?
-Non, ao revés. Porque con tanto maquillaxe que estraga a cute, cando teño que arranxarme son un pouco desastrosa: póñome roupa moi cómoda e maquíllome pouquiño.
-Gústanche os cambios radicais?
-Si, poder cambiar é o que máis me atrae desta profesión.
-Neste afán saudable, caíches na moda do running ou do ioga?
-Caín na moda do ioga, algo que pensei que non encaixaba comigo porque me parecía moi lento. Pero descubrín o ioga ashtanga que é moi activo e estou encantadísima.
-Que actriz foi a túa estrela a seguir?
-Marilyn Monroe ata que tamén empecei a fixarme en Anna Magnani.
-En que momento da túa carreira sentíchesche máis sólida? Cando dixeches: agora si que cheguei?
-Sentinme moi afortunada cando David Trueba deume a oportunidade en Vivir é doado cos ollos pechados xunto a Javier Cámara. Aí fixen click. Pero aínda a día de hoxe non teño a certeza de ter chegado porque na profesión un día estás arriba e outro non estás. Prefiro ter os pés na terra e deixarme a pel en cada traballo.
-Que cambiarías do mundo?
-Tal e como está agora, creo que fai falta unha revolución mental e de empatía, que todos nos puxésemos no lugar dos outros, algo moi necesario.
-Onde che ves na túa bóla de cristal?
-Gustaríame verme traballando e tendo tido algunha experiencia en Latinoamérica porque están a facer moi bo cine con historias moi sólidas. Pero non pola súa proximidade a Hollywood, que non me obsesiona.
-Es antojadiza?
-Si, sobre todo coa comida. O meu pecado capital é a gula.
-E romántica?
-Son moi romanticona. Non son de celebrar San Valentín pero gústame o día a día aínda que agora non teño con quen celebralo.