O 2016 foi o seu mellor ano e agora recolle os froitos. Nomeada como figurinista por dúas películas nos Goya, cada día dedícase a transformar á xente en «Cámbiame». «A Pablo Iglesias poríalle brackets e a Rajoy deixaríalle as canas ao aire», apunta.
04 feb 2017 . Actualizado ás 18:32 h.Aos 47 está feliz como unha perdiz, non se cambia nin por si mesma aos 20, porque ata os 30 -confesa- non se deu a súa auténtica oportunidade. Ela as busca todas, mesmo se hai que coller o listín telefónico e pórse a chamar aos directores de cine. Iso fixo cando empezaba, e só Bigas Lúa respondeulle, pero a partir de aí facer un oco nun mundo, o do cine, que lle fascina. Agora está nomeada por Tarde para a ira e Non culpes ao karma... Dúas películas moi diferentes, que polo de súpeto xa lle trouxeron sorte.
-Parabén por eses nomeamentos aos Goya.
-Grazas, estou contentísima. É difícil, aínda que teño o 50% de posibilidades porque compito cunha peli de época, pero é marabilloso.
-Que foi o máis complicado?
-Son dúas pelis totalmente diferentes. En Tarde para a ira tiña que facer unha especie de Tarantino español, quería algo moi xenuíno co que todos nos identifiquemos. Ademais había poucos cambios, son looks moi marcados, e eu quería sobre todo que cando se vise a peli dez anos despois identifíquense con ela. Non culpes ao karma... é como Amélie, ten unha estética feminina, en que a roupa cobra moita importancia. Todo é moi minucioso, moi colorista, pero empolvada. Unha peli bela.
-Ti ves a alguén e xa che dan ganas de cambialo, non?
-Isto é un pouco deformación. Se estou nun restaurante e fíxome no da mesa de ao lado pola roupa empezo a pensar: «Ah, este tío debe ser tal cousa, ou está nunha cita...». Eu son unha contadora de historias coa roupa. Non podo evitar falar con alguén e retocarlle o pescozo, ou colocarlle ben a gravata.
-Es tocona?
-Si, son tocona. E o meu traballo lévoo ao lombo. Eu sempre levo no bolso un metro, por se teño que medir a un actor, eu que se. [Risos]
-E como dirías que é o teu estilo?
-Eu son moi kitsch. A min abúrreme a elegancia, está sobrevalorada. Interésame a xente que me conmove, que achega, que crea. Non a xente que leva un vestido negro e un stiletto, non a xente que está valorada como a máis elegante. Como di Chavela Vargas: «O que non ten nin engurras nin canas non lle abras porque non ten nada que contar», pois o mesma coa roupa. O que vai correcto, impoluto, non me interesa.
-Nin as firmas.
-Nada. A xente que crea é a da rúa. E os deseñadores é onde miran.
-Nacer en Benidorm marca.
-Eu son quen son por ter nacido en Benidorm. Son libre de cabeza. Non tiven prexuízos, teño unha familia normal, de clase baixa, críeme nunha tenda. E xamais me importou o que dirán, de verdade. As miñas amigas dicíanme: «Se sales así, non imos contigo». Eu pasaba.
-Moi libre, pero tamén forte.
-Si, pero eu non o sentía como forte. A min non me preocupaba nunca o que dixesen os demais. Non fixen nada, é como ter os ollos azuis. A min importábame un bledo que me mirasen. É máis: a min gústame que me miren, gústame provocar cousas na xente.
-Entendes a Cristina Pedroche?
-Si, por suposto. Paréceme ben, paréceme unha magnífica campaña de mercadotecnia o que están a facer coas badaladas. Por que non facelo?
-O vestido gustouche?
-Non especialmente, pero tamén me parece ben que non me guste especialmente. Encantoume o figurín que fixeron, pero logo realizado foi peor que o figurín.
-Ti tes algunha prenda fetiche?
-Non, non. Si me gusta levar un bo bolso e uns bos zapatos. Dedícolle máis diñeiro a iso, prefiro ter roupa máis barata porque me canso enseguida dela. O meu bolso de diario pódoo levar moitos anos.
-Rematas por deformación profesional vestindo aos de casa?
-Mira, se hai alguén ao que non puiden vestir na vida son os meus pais. Ou a miña irmá. Nada, nada. A miña nai dime: «Ai, filla miña, os teus gustos non son os meus». Na miña casa é que se algunha vez se me soben os fumes báixanmos rápido. Chamo á miña nai: «¡Mamá, que estou nomeada aos Goya!». E ela: «Ah, moi ben: vas vir en Nadal? Queres que faga arroz?». [Risos]
-Algún personaxe público que che guste especialmente? A raíña?
-Gústame ela, pero non como vai vestida. Gustaríame que arriscase máis. Gústame ela porque me gusta que poida chegar a ser raíña alguén como ti ou como eu. E ela niso foi impecable. Gústame Nati Abascal, Marisa Paredes... Pero non son moi seguidora de ninguén.
-Recordo do programa o cambio de Conchita, aquela muller que dicía que só tiña un vestido laranxa, moi elegante na forma, que che puxo mala porque sempre a mantiveron.
-Si, si. É que eu non entendo a unha tía que diga: a min non me dan a oportunidade, tiven mala sorte, eu merézomo. Cúrratelo. Eu son moi dura coas persoas vagas, é que non quero a xente así á miña ao redor.
-Ti cando empezaches colliches o listín telefónico e puxéchesche a chamar a directores de cine.
-Si, si. Colleume Bigas Lúa, o único. Eu estou aquí por el. Fun moi ousada. A min dáme vergoña, claro, pero trágoma. Faríao mil veces, e sígoo facendo. O mundo é dos valentes.
-Ti es un «cámbiame» continuo.
-Si, si. ¡Así foi a miña vida amorosa!, pero bo, agora estou moi ben. Non son nada enamoradiza, pénsome as cousas coa cabeza. O meu mozo foi tenaz, persistente, pero non por estratexias de mozas... Non, non. Eu fun moi aos poucos. Iso si, fun fría para cando un tío non estaba ao 100 % deixalo. Eu quéroo todo.
-Coa idade gañamos?
-Si. Eu ata os 30 non fun moi feliz, porque estaba nunha procura constante. A partir de aí xenial. E o 2016 o mellor ano da miña vida.
-Os homes, mellor con gravata?
-Si, si. Gravata sobria, camisa branca, zapato bo... Gústanme sobrios, para tola xa estou eu. Un home que estea un paso por detrás de min. Non me gusta nin que bailen, fíxache o que che digo. Eu non podo estar cun que leve pantalóns multibolsillos e botas de montaña. Morro [risos].
-Que lle cambiarías a Pelayo?
-Nada. Póñase o que se poña é un tío tan estiloso. Eu fai dez anos ía pola Gran Vía, vino, non sabía quen era e parei o coche, fixen un Esperanza Aguirre» e díxenlle: «Por favor, podo facerche unha foto que me apaixona o teu look?». E non nos volvemos a ver ata o casting. Pelayo é superestiloso e tamén Natalia [Ferviú].
-A Carlota Corredera que lle farías?
-Eu díxenlle que tiña que ir sobria, diferente a Sálvame . Está xenial. Aconselleille que se puxese o beizo vermello.
-No primeiro que che fixas?
-No sorriso; encántame a xente alegre, contenta. E nos homes, no seu sorriso e nas mans, é un topicazo, pero non sabes como. Eu non saín con tíos especialmente guapos. Gústame que teñan humor, pero que non sexan pallasos. Eu quero rirme.
-En «Supermodelo» eras a mala.
-Si. É que eu teño un lado duro. Levo mal as debilidades, as enfermidades, a xente deprimida. Hai cousas que non entendo ben. Cústanme.
-A quen lle farías un «Cámbiame»?
-De políticos a Pablo Iglesias , deixaríalle a coleta, pero poríalle brackets. E faría algo co pelo de Rajoy, as súas canas ao aire.