Si, hai un ránking. E aínda que pode haber infinidade de problemas graves, o normal é que todos acabemos enfadados polas mesmas cousas. Os celos, o exceso de traballo, os fillos e a familia política enrédannos nun bucle que afortunadamente ten solución: tomarllo con moito humor e antes de que sexa demasiado tarde seguir as pautas dun terapeuta
25 sep 2016 . Actualizado ás 11:58 h.Eu non sei por que a min tócanme estas páxinas, porque se podería pensar que todos os días ando á gresca en casa. Cousa, por outra banda, habitual cando se teñen máis de dous fillos, trabállanse moitas horas e vívese con intensidade os problemas do día a día. Se non fose porque me avalan máis de 18 anos de matrimonio e son ben levada coa miña familia política entraría no perfil «clásico» das parellas que van a terapia. Que non son poucas. Claro que se teñen a fortuna de cruzarse con Eva Gil, da clínica Psique, Psicoloxía e Orientación familiar, o camiño está máis achandado, polo menos para chegar a unha solución. Ese é o obxectivo de calquera psicólogo que se afana en mediar nos problemas deste tipo, sexan cales sexan. Os máis habituais, segundo apunta a especialista, son catro: os celos, a carga de traballo, os fillos e as respectivas familias. Pero non todos nos afectan por igual nin teñen a mesma complexidade. De feito, Eva asegura que o máis difícil de solucionar, a pesar de ser o máis común, son os celos. «Nese caso hai que traballar sobre a personalidade, o carácter, modificar a forma de pensar, e iso require un esforzo engadido. As persoas celosas son obsesivas, non confían en si mesmas, e se o son os dous na parella xa non digamos. Esa fenda pódese facer enorme; dá igual que haxa motivos ou non, porque antes ou despois esas persoas acaban cumprindo a súa profecía e o de ao lado remata índose». O que se busca na terapia é sempre unha solución, pero iso non implica que sexa a que un quere -advirte-, incluso moitas persoas se van dando conta no proceso de que se cadra o que querían era deixar á outra persoa, pero non se atrevían a dar o paso. «Moitos veñen queimar o último cartucho, porque ao principio é normal o autoengano e a medida que avanzamos xorde a solución», indica Eva. O que non quere dicir nin moito menos que todas as parellas ao final rompan: «Noutras ocasións algo que se daba por perdido rexorde, pero o habitual é que moitas das que chegan xa o fagan queimadas». Se se pasou dos 20 anos e resistimos, imos polo bo camiño?, pregúntolle. «Á miña consulta adoitan vir os que están na franxa dos 6 ou 8 anos de relación ata os 15. Despois quizais é que xa non necesitan terapia», chancea.
A cousa cambia moito
O humor, rirse dun mesmo e relativizar sempre son bos aliados se se quere chegar a un acordo. «A maioría dos matrimonios esgótanse cando chegan os fillos. Cun vano levando, pero con dous ¡e xa non che digo tres ou máis! a cousa cambia moito. A tensión vai en aumento, algúns chegan a casa do traballo moi cargados, non falan, enquístanse e iso afecta. E outros, pois discuten polo mínimo porque ven que a súa parella deixa de apoialos ao estar tamén saturada». Eva pon entón os pasos para organizarse mellor e que a comunicación flúa, aínda que avisa que a peor etapa para o matrimonio chega cos fillos preadolescentes e adolescentes: «Aí hai que estar moi de acordo». Se o problema vén pola sogra ou o cuñado a solución debe estar consensuada e marcada polo implicado directamente na relación. «Esa persoa como fillo ou irmán vai ter que decidir e establecer un vínculo distinto coa súa familia, porque non levar coa sogra non é causa de divorcio. Se a parella leva ben e hai boa comunicación o importante é diferenciar as relacións. Botarse en cara e malmeter non é a solución, e non é obrigatorio sentarse cunha sogra ou un cuñado á mesa. Outra cousa é como filla ou irmá o que queiras facer». O mellor, como di a psicóloga, é tomarllo con humor. O amor xa ven onde queda.