O Baixo Miño crea un colexio para nenos con Down e as infantas visitan Tomiño

Jorge Lamas Dono
jorge lamas VIGO / LA VOZ

TOMIÑO

LVG

Fenosa reclamaba as expropiacións para facer unha presa que afectaría a Crecente, As Neves e Arbo

02 abr 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

Antes da apertura da autoestrada, a viaxe entre Pontevedra e Vigo tiña un embude que provocaba interminables retencións. Era coñecido coa palabra galega funil. A finais de xaneiro de 1977, o Ministerio de Obras Públicas anunciaba ao Concello de Redondela a aprobación do orzamento definitivo para corrixir esta estreiteza en plena vila. O goberno daquela localidade era coñecedor ao mesmo tempo da decisión do Consello de Estado de atribuírlle a titularidade da illa de San Simón.

Noticias igual de positivas recibía o municipio de Tui. No campo da feira destinaríanse 1.500 metros cadrados para a construción dun ambulatorio da Seguridade Social.

Menos agradables foron as cousas nos municipios das Neves, Arbo e Crecente. Desde finais dos anos setenta pendía sobre a zona un proxecto para facer un encoro no Miño. Expúxose ao público en 1971 e en xaneiro de 1977, Fenosa solicitaba a expropiación urxente dos terreos. Os veciños opuxéronse ata que o proxecto se paralizou polo rexeitamento do Goberno portugués moitos anos despois. O español nunca o rexeitou.

Augas abaixo, os concellos de Tomiño , O Rosal, A Guarda e Oia preparábanse para acoller un colexio de atención a nenos con síndrome de Down. Os estatutos foron aprobados polo Goberno Civil de Pontevedra, elaborados por unha comisión xestora. Comezaba a andar o Colexio San Xerónimo Emiliani.

En Tomiño, aquel verán tiveron unhas veraneantes de alta alcurnia. As infantas Elena e Cristina de Borbón pasaron dez días, xunto con outras compañeiras do colexio Virxe do Camiño de Porta de Hierro , no pazo de Tebra . Segundo desvelaba La Voz, foi clave para a elección a mediación dunha mestra do Rosal que fora compañeira de estudos da directora do centro escolar madrileño onde estudaban as infantas.

Máis preocupados andaban no Condado coa elaboración do plan de ordenación comarcal. Os veciños de Mondariz buscaron o asesoramento do arquitecto César Portela e, nunha reunión de xuño, decidían impugnar a totalidade do plan.

Como curiosidade para a época, no pleno da corporación do Porriño decidiron comprar un magnetófono para recoller textualmente o devandito nas sesións corporativas.

A lancha de ría era o principal medio de comunicación entre O Morrazo e Vigo. A Asociación de Veciños de Cangas iniciaba en xaneiro unha campaña para reclamar seguridade nestas embarcacións. Mentres tanto, en Moaña berraban na rúa a favor dunha mellora das instalacións educativas. «¡Pocilgas, non!» e «Construción urxente dous colexios de Tirán e Domaio», eran os lemas elixidos.

Máis humanitaria era a reclamación de mil habitantes de Baiona . A través dun escrito debidamente asinado, reclamábanlle ao gobernador civil a restitución do concelleiro Joaquín Pazo Eloy. Por entón, obrigar a estar censado no municipio para exercer de edil.