O Ximnasia Porriño comezou no 2009 con dez nenas e agora son 150 «namoradas» desta disciplina
25 abr 2017 . Actualizado ás 00:25 h.A ximnasia rítmica faise un oco no Porriño a ritmo de vertixe. O club local da disciplina só ten oito anos de vida nos que pasou das dez nenas coas que comezaron ás 150 que son actualmente. A súa presenza nos podios galegos é cada vez máis habitual nun deporte onde o entusiasmo compensa o sacrificio que require. Ese é o segredo segundo a adestradora que fundou o Club Ximnasia Porriño, Tania Gracia , agora acompañada por outras tres preparadoras.
Ela sostén que «os nenos dan moitas voltas probando diferentes deportes ata que dan co que de verdade lles namora e xa non se moven». A ela sucedeulle coa rítmica. «Empecei tarde, aos dez anos ou así porque ían outras compañeiras e encantoume», lembra. Xa nunca se ha desligado. «Con 17 anos estaba no Lavadores de Vigo pensando en retirarme, porque a vida deportiva desta disciplina é moi curta. Coincidiu con que a miña adestradora se ía a Madrid e propúxome facerme cargo».
Así comezou a súa primeira experiencia como técnico. «¡É tan diferente! A esa idade pensas que o sabes todo, pero non, e custoume moito», admite. Aos poucos foise formando e acostumouse a vivilo do outro lado e a xestionar a responsabilidade que implica. «Xa non parei nunca e se dinme de dedicarme a outra cousa non sabería. Gústame tanto que nin sequera o entendo como un traballo».
E a base do seu labor é transmitir ás deportistas esa mesma paixón que a ela lle guiou sempre no seu vínculo coa ximnasia. «As máis pequenas empezan con tres ou catro anos e con elas non fas ximnasia como tal, senón xogos adaptados á ximnasia. A prioridade é que lles gusten, que gocen e cando van crecendo e xa teñen máis desenvolvida a psicomotricidade, imos avanzando con outros conceptos para encamiñarnos á competición».
A coordinación e a flexibilidade son cualidades que facilitan moito a práctica deste deporte. Ademais dunhas boas condicións físicas xerais. Pero non hai ningún requisito imprescindible coa única excepción do espírito de sacrificio e a capacidade de superación. «Hai nenas con cualidades innatas que hai que puír e outras coas que tes que traballar máis ao longo do tempo para que as adquiran», sinala. Non pechan as portas a ninguén: «Se unha nena se esforza e vemos que lle gusta, aínda que non teña unhas condicións incribles, intentamos que poida seguir evolucionando na ximnasia amateur».
Recoñece Tania que «as cousas que logo ves esteticamente máis vistosas son as que máis tempo custa conseguir». Por iso xógase tamén coa diferente dificultade que implica cada un dos cinco aparellos (corda, aro, pelota, mazas e cinta). «A medida que traballas con eles vaise complicando. Corda e pelota son máis doados porque están máis familiarizadas. Co resto custa unha chea e todo é a base de repetir constantemente. por iso é polo que sexa importante buscar xeitos para que lles resulte divertido».
Contan cun grupo de competición de 56 ximnastas divididas nos catro niveles que marca a Federación e aos poucos han ir avanzando ata poder presumir agora de podios en «practicamente todas as competicións galegas». O ano pasado clasificáronse por primeira vez para o Campionato de España e este ano repetirán. Ademais, unha ximnasta súa foi convocada para un adestramento coa selección española. Todo, froito do sacrificio e o entusiasmo.