A tatuaxe deixou de ser unha moda para converterse nun hábito do noso tempo. Gravarse a pel é hoxe tan frecuente como o borrado de deseños que se quedaron obsoletos ou que non satisfán ao propietario. Ambas as prácticas, iso si, han de estar suxeitas a esixentes protocolos. Esta é a historia dunha vella tatuaxe neutralizada e devolto á vida
21 may 2017 . Actualizado ás 09:45 h.Hai promesas que, como cantaba Iván Ferreiro, non valen nada. Outras, con todo, o son todo. Quedan gravadas a lume nesa parte da alma que explica quen es, de onde vés, cara a onde che dirixes... Esta é a historia dunha desas promesas. Da súa morte e resurrección, en realidade. Unha alianza selada fai un cuarto de século no cuarto dun vello hospital con alguén que xa non está. Aquela promesa, seguramente estúpida aos ollos de moitos, foi unha tatuaxe. Si, un pequeno debuxo nas costas a cambio de que o noso interlocutor cumprise a súa parte. Fíxoo, e ao que subscribe non quedou outra que pasar o transo. O caso é que aquel pequeno demo de Tasmania gravado no omóplato esquerdo envelleceu mal porque o tempo é maldito con algunhas cousas. Pero non a promesa, tan viva hoxe como entón, polo que durante anos madurou a idea de recuperar o seu esplendor. Poida que o entusiasmo non asocie ben co tempo, pero hai recordos, leccións de vida, que non merecen morrer.
A idea, xa que logo, era cumprir con aquel compromiso. E así naceu fai un ano esta reportaxe. A primeira etapa desta aventura lévanos ao estudo Máis que Tinta Tattoo e Piercing, en Vilagarcía, que dirixe Jacobo Ramos, quen exercerá como guía nesta aventura. É xuño do 2016. Alí agárdannos Félix Salomón e Cruz Miranda, os responsables de Ten District. Ambos fundaron no 2010 un negocio de estética con tratamentos innovadores que inclúe o borrado de tatuaxes, para o que acaban de estrear o láser Ink Hunter Master, un dos máis modernos do mercado. Hoxe están en Mos, pero traballan con 15 centros repartidos por toda Galicia.
Borrar un tattoo con láser é un proceso seguro. A enerxía do láser se focaliza nos puntos da pel onde haxa tinta e despois de ter elixido unha potencia e filtros adecuados, proxéctase na pel. Os pigmentos absorben a enerxía e estalan rompendo a cápsula onde se atopa a tinta, mentres que os restos de pigmento que teñan volto a quedar libres no corpo serán eliminados polo sistema linfático. As dúas sesións ás que nos someteremos con Félix e Cruz, a primeira en xuño e a seguinte en outubro, doen un tanto, pero son levadías. O carácter afable de Félix axuda o seu.
En febreiro aparecerá en escena AJ González, o tatuador, todo un artista. O escenario, o estudo vilagarcián. As dúas primeiras sesións serviron para difuminar o vello deseño (para borralo do todo faría falta algunha máis), co que xa é posible facer un cover-up, unha tatuaxe por amais doutro. Nesa primeira sesión, traza na pel a súa particular revisión da montaña amarela.
AJ é un virguero. Liña a liña, coa paciencia dun ourive, liquida aquel vetusto demo e dá forma ao seu deseño. Elixir un tatuador é unha decisión delicada, tanto como a necesidade de que se garden as esixentes medidas sanitarias que regulan este oficio. O estudo é moi puntilloso neste extremo: vendas ao redor da máquina, bolsas de prevención, material desinfectante... Todo está perfectamente controlado.
A segunda e última cita con AJ chegará a principios deste mes. A outra parte do seu deseño esconde unha mensaxe. Un poema xaponés escrito hai séculos: «Incluso as flores que florecen / tarde ou cedo se marchitarán / quen no noso mundo / non está a cambiar? /As montañas profundas da vaidade / nós cruzámolas hoxe. / E non veremos soños superficiais / nin seremos enganados». A resurrección efectiva daquela vella promesa.