Mel pídelle que busque as costas da zaga rival, que siga o exemplo de Celso Borges
27 jul 2017 . Actualizado ás 05:00 h.A Federico Valverde (Montevideo, 1998) idolátrano no Uruguai, consénteno no Real Madrid, e van querelo no Dépor. Cumpriu fai unha semana. Poucos. Nótase na timidez que loita por dominar mentres fixa a vista nas chanclas e ponse serio para responder se aínda é a súa nai quen o leva aos adestramentos. «Non, non. Teño 19; xa podo manexar».
-Ifrán contaba que no Peñarol cansouse de vela, obrigada a asistir aos seus adestramentos, e ofreceuse a facer de chofer. Aí empezou a achegarse ao Dépor.
-Si, nesas viaxes faloume do Deportivo: un equipo grande nunha cidade bonita, que sempre está a loitar por algo. Cando me ofreceron vir consulteille e aconselloume. Díxome que é un equipo familiar, que che acolle ben, e que a cidade me ía a gustar. Tamén me falou da comida. E aquí estou, tratando de aproveitalo todo.
-Tamén coincidiu con outro Diego, Forlán. Considérao a gran esperanza do fútbol uruguaio.
-Forlán foi, é e será sempre o meu ídolo. Escoitar algo así vindo del é incrible. Eu víao pola tele en Sudáfrica , e mandouse tremendo Mundial. Xogar con el foi facer realidade un soño. É realmente bonito que alguén que teña gañado o que Forlán gañou fale ben dun. Pero eu neste momento non son ninguén.
-Como leva tanta expectativa?
-Repito: neste momento non son ninguén. Os meus compañeiros axúdanme moito neses temas e teño tamén aos meus pais moi pendentes. Eu déixome aconsellar.
-Vaise perder o primeiro partido de Liga . Contra o seu Madrid.
-Decateime da noticia no vestiario e os meus compañeiros estiveron a se burlar. Sentinme mal, pero así son as regras. Igualmente estarei a apoiar ao equipo.
-Evita un problema de conciencia.
-Veño do Real, pero son futbolista, quero xogar sempre.
-Alí tamén agardan que lles dea moito no futuro.
-Agradézolles a súa confianza, o darme a posibilidade de xogar nun grande en Primeira, pero aínda son novo e nisto non son ninguén. queda moito que crecer.
-Que mensaxe déronlle antes de mandalo para A Coruña?
-Que agardan que en cada partido que xogue aquí deixe o que eles me viron cando me ficharon, que aproveite esta oportunidade, que non calquera pode xogar en Primeira.
-E Mel Que mensaxe dálle?
-O míster pídeme que toque o balón e trate de atopar constantemente espazos para entrar en xogo. Tamén que busque as costas dos defensas rivais. Aí púxome o exemplo de Celso, que o fai espectacular. Trato de fixarme moito nel.
-Séntese máis cómodo de enganche ou dentro dun trivote?
-Actuando por diante vou estar máis tempo de costas ao xogo, por iso pídenme que busque espazos. Con liña de tres podo ter o campo de fronte e participar na creación de xogo que creo que é o mellor de min.
-A praza na medular é a máis cara do equipo. Talvez lle toque agardar quenda.
-Aquí a competencia é moi sa e para min atopar xogadores de tanta calidade na miña posición é unha aprendizaxe. O míster pídeme que os mire moito e de cada un podo sacar algo. Se me toca estar no banco, igual seguirei dando o mellor de min en cada adestramento para ter a oportunidade.
-Polo seu estilo, participa constantemente no xogo, ten que estar moi enchufado Que pasa pola súa cabeza no campo?
-Divertirme. Por máis responsabilidade que haxa. Para min cada partido é o último e quero gozalo. Se entras nervioso ou asustado iso vai xogar no teu contra. Obvio que sempre hai certo nerviosismo, sexa o partido que sexa, pero é moi importante ter a cabeza en calma.
-Sen balón é outra cousa. Ifrán e Forlán mencionaron a súa timidez.
-É que lles tiña respecto. Non quería molestalos, polas dúbidas. ¡Diego Forlán! Non sei... O mellor do Mundial; non quería tocar o seu espazo. Ao final achegáronse eles.
-E cos seareiros igual. Aínda que niso cambiou bastante.
-Si. Custábame moito. Agardaba a que saíse algún ídolo para que o parasen a el e íame doutra banda. Hoxe dígome: «Mira o que me perdín, nenos pedindo o teu autógrafo, iso non cansa». ¡Se fai nada eu era un neno que se morría porque lle asinasen algo!
«Falei cos meus pais e pedinlles que se tomasen un descanso para sempre, que se dedicasen a guiarme»
Chóvenlle halagos, deses que se soben á cabeza de calquera. Pero a Fede suxéitanlle ben os pés ao chan: «Aí teño á miña familia axudándome a xestionar isto que nunca é doado para un mozo de 19 anos».
-Como se enganchou ao fútbol?
-De chiquito arrincas xogando para divertirche. Hoxe segues facéndoo, pero a responsabilidade creceu. Críeme nun barrio no que ao fútbol se xoga na rúa, aínda que logo teñas que ir adestrar. Á volta do colexio xuntabámonos para xogar, eses eran os momentos máis bonitos para min.
-Ser profesional disto foi sempre a súa única opción?
-Non quero mentir. Vouche dicir que o estudo é importante, aínda que sempre a miña cabeza estivo no fútbol. De neno, como me gustan os animais, tiña tamén a ilusión de ser veterinario.
-Contan que non foron uns comezos doados.
-De neno tocoume sufrir economicamente e iso só fai que valore máis o sacrificio que tiveron que facer a miña nai e o meu pai para permitirme adestrar. Un día fale con eles e pedinlles que se tomasen o seu descanso para sempre, que deixasen de traballar, e dedicásense a guiarme, que gozasen máis en familia.
-Cando se deron conta de que valía, que ía vivir disto?
-O meu pai xogou ao fútbol, ten experiencia e desde pequeno díxome que me vía con boas cualidades para este deporte. Díxome que me esforzase, que eles ían apoiarme.
-Que lle viu?
-Viume bo pase, que era bo creando. El foi o primeiro en dicirme que con iso non abondaba, que ademais había que esforzarse e correr. Que necesitaba ter actitude. Hai que correr, pero non só por un, tamén polos compañeiros, porque sabes que eles están a correr por ti.
-Caloulle a mensaxe. Abarca unha chea de campo.
-Si. Ás veces estou moi canso, pero penso «teño que seguir correndo». Aí dentro somos irmáns, temos que defendernos o un ao outro.
-Vese xogando o Mundial?
-Amodo. Son novo. Se tivese a oportunidade sería unha emoción tremenda, pero isto recentemente arrinca.
-Do Uruguai resiste o tópico da garra, como aquela de a furia española. Vostede é dos que abandeiran algo máis que iso.
-Uruguai ten unha actitude distinta. Cada xogador sacrifícase polo país. Somos un país tan chiquito con tantos xogadores... Todas con esa garra. Eu teño o potencial de desenvolver un xogo máis técnico, pero queda moito por mellorar tamén aí.