«¡Ai, Martín, que emoción!»
Arsenio Iglesias e Martín Lasarte lembran por teléfono a promoción gañada ao Betis hai 25 anos
Canales, Ribeira, Djukic, Lasarte, Sabín Bilbao, Mariano, José Ramón, Albistegui, Kiriakov (Kanatlarovski, min 75), Fran e Claudio (Uralde, min 83). Foron os trece heroes que, o 17 de xuño de 1992, comandou Arsenio Iglesias nunha das máis emotivas xestas logradas polo Deportivo na súa historia. O vindeiro sábado cúmprense 25 anos do partido de volta da promoción contra o Betis. Aquela que, ante a ausencia de televisión, tivo ao deportivismo enchufado á radio. A que supuxo o punto de inflexión na historia do centenario club. A gran promoción que acabou cun emotivo e xa famoso abrazo entre Arsenio Iglesias e Martín Lasarte, acompañado do xa lendario «¡Canto sufrimos, Martín!», acuñado polo Zorro de Arteixo .
Un cuarto de século despois, os dous protagonistas daquel efusivo xesto case de catarse, lembraron por teléfono aqueles momentos. Media hora de conversación que se extracta a continuación.
-Arsenio: Como lle vai, Martín?
-Lasarte: ¡Que fenómeno, míster! ¡Que fenómeno! Que lindo escoitalo. ¡Que alegría! Grazas a deus estou moi ben.
-A: Está a adestrar por aí?
-L: Si. Estou desde o ano pasado no Nacional.
-A: Como lle gustan os grandes clubs eh...
-L: Home, ao final, estou en casa... E vostede, como está esa saúde? Escóitaselle ben.
-A: Bo, regular. Pero de voz si que ando ben. Ai, Martín... Lembras? Sufrimos tanto que xa ata se me segue pondo a galiña en pel.
-L: (risos). Si.... Eu non se como o lembrará vostede, pero eu recordo que, despois de ter merecido máis na ida, fallando incluso un penalti, a volta transformouse nun partido moi difícil. Non só polo rival, senón polas circunstancias. Foi en plena Expo, co campo cheo... Acababamos de subir tras moitos anos e xogabámonos/xogabámosnos moito. Non podiamos volver abaixo axiña que.
-A: Foi todo moi rápido. Xogamos en Pamplona e recordo que dixen: «Ímonos salvar. Non creo que haxa que xogar a promoción. Pero mesmo así, ímonos salvar». Quería transmitir tranquilidade.
-L: De feito, gañamos en Pamplona, creo lembrar, míster…
-A: Si, pero tamén gañou o Espanyol, home…
-L: Ademais, tamén, nesa semana xogamos o primeiro partido de semifinal da Copa, que foi unha pena, porque a tivemos que afrontar como un obxectivo menor, tendo en conta que tiñamos a promoción por diante.
-A: Eran momentos de gran esixencia emocional. Había moita presión. Moita xente insultándonos e creándonos dificultades. Desde dúas horas antes entraron xa no estadio. Aí xa tiñamos a galiña en pel.
-L: Era tal cal. Recordo que para chegar tivemos problemas… O típico: insultos, sensación de temor… Pero tiñamos un equipo con experiencia. Aínda que todo o que rodeaba ao partido facíao un cóctel perigoso. O campo estaba repleto. E o equipo comportouse. Foi un partido duro, pero o equipo comportouse moi expeditivo.
-A: Anos despois vin ao árbitro (Ansuátegui Roca). Eu non o coñecía e presentóulleme dicindo que nos arbitrou aquel partido. Entón díxenlle: «Pois felicidades home, felicidades que estivo moi ben». Estaba a cousa embromada.
-L: (Risos) Ao final, paréceme que a frase final resumía o que pasara.
-A: Claro, claro... Vostede sempre foi un señor, Martín… Era moi correcto, moi disciplinado. Elegante. O seu comportamento era correctísimo. Sempre digo que era un señor. É un señor, Martín.
-L: Vaia halago regálame, míster. Foder é que me estou reemocionando. A puta nai... (trémelle a voz). É que foron catro anos marabillosos. Atopeime nunha cidade que me abrazou. Sempre me sentín un máis. Así me fixeron sentir. A nivel dun cidadán máis da rúa. E no deportivo, o míster tivo a capacidade de, sen perder a súa obxectividade, axuntarnos a todos en obxectivos comúns. É unha das cousas que intento rescatar do que aprendín con el. Sempre busco xerar ese ambiente nos meus equipos. Non vou dicir a clase de adestrador que foi. Sería bobo tratar de halagarlo a vostede, un técnico que chegou a dirixir ao Real Madrid. Con iso dígoo todo. Pero, máis aló do adestrador, era unha persoa que sabía sacar o mellor de cada un.
-A: É que cos que non xogan hai que ter tacto. Eu non se se o logrei pero intentábao.
-L: Eu vivino. Tiven unha época mala, que coincidiu co embarazo da miña muller. Non xogaba. Estaba mal. E o míster falou comigo un día. Eu non era tan neno, pero aquela charla fíxome ver algunhas cousas doutro xeito. Axudoume a volver crer en min mesmo e iso serviume para regresar pronto aos campos. Algúns dos seus consellos consérvoos e trato de aproveitalos para os meus xogadores.
-A: Bo, Martín, bo. Todo foi moi ben e ese partido fíxonos felices.
-L: Si míster. Ao acabar, fomos á Expo. Foi bonito. Non recordo se conseguiramos sacalo a vostede tamén (ri).
-A: Non, home, non. Eu funme a descansar. Sufrira moito. E estaba bonita a Expo? (máis risos)
-L: Non tanto como A Coruña cando regresamos, míster.
-A: A xente estaba tola na cidade. Chegamos en autocar e pareciamos os Beatles (gargallada). Que recordos.
-L: Fai moito. Pero algo se fixo. E despois como creceu o club. Que alegría, ver todo o que o Dépor gañou despois. Porque eu me sinto un máis nas vitorias.
-A: Bo, Martín, que teña moita sorte.
-L: Moitísimas grazas míster. Se me coincide ben o calendario da Libertadores, intentarei ir por aí en xullo.
-A: Oxalá. Teño ganas de velo.
-L: Eu tamén míster. Quéroo moito. Cóidese moito.
-A: Non deixe de chamarme.
-L: Fareino, míster, fareino.