Celso Borges, un centrocampista frecuente no remate de accións a balón parado, sumou máis goles que calquera dos xogadores que actúan por detrás do dianteiro no Dépor. Un lastre importante para un equipo acostumado a formar cun só punta. Se a segunda liña non acada unha importante achega cuantitativa, todo pasa a depender dos refachos do ariete, o que esta tempada acabou por condicionar demasiado o rendemento do Deportivo.
As cifras plasman neste caso o que se viu sobre o céspede: Carles Gil apareceu a contagotas, non houbo noticias de especialistas con moi pouca chegada como Marlos ou Bruno Gama, e Fayçal sufriu un misterioso retroceso. A principio de tempada, o marroquí era o único da liña que se mantiña de cursos pasados, e esa multitude de novidades contribuíra precisamente a xerar expectativas. Con todo, ningún dos que actuaron aí cumpriunas nin se gañou a continuidade necesaria.
A renovación foi precisamente algo que puido xogar en contra pola necesidade de adaptación que se repetiu de novo no inverno tras a saída de Babel, o único que demostrou estar por amais do que del se agardaba. Nin Onda John nin Kakuta foron capaces de engancharse nun rol protagonista ao equipo.
Tampouco foi de moita axuda para os extremos e engánchelos o estilo de xogo do equipo. As saídas rápidas tras recuperar balón, con finalización do dianteiro, reducen inevitablemente o protagonismo da segunda liña.