Asegura que nunca xogaría no eterno rival do seu Dépor ao que non descarta volver en breve
07 may 2017 . Actualizado ás 16:56 h.Foise de casa sendo un neno, perseguindo o soño de ser futbolista profesional. Non o tivo doado. Pero loitou e conseguiuno. Fíxose a si mesmo como xogador sen renunciar ás súas orixes nin ao seu corazón. Un corazón branquiazul que no seu día lle levou a rexeitar ao Celta e máis tarde a dicir «non» a propostas mesmo máis suculentas que a do Arsenal. Por iso rebélase cando dubidan do seu deportivismo. Lucas Pérez confésase relaxado no salón da súa casa londiniense.
«Respecto que outros o fagan, pero eu nunca xogaría no Celta »
«Podo dicir que nunca xogaría no Celta , porque xa mo ofreceu. Ao Celta díxenlle que non cando me propuxeron un contrato de cinco anos. Entendo que outros o fagan, pero eu nunca o faría. Foi cando o Raio me daba a liberdade e, entre outros, chegou esa proposta viguesa. Curiosamente, o Dépor entón non me quería. E, ao final, acabei xogando en casa».
«Só biquei un escudo ao longo da miña vida profesional: o do Dépor»
«A xente fala sen coñecerche. E iso, ás veces, doe. Só biquei un escudo ao longo da miña vida profesional: o do Dépor. A xente fala porque non lle está pasando a eles. É como cando me fun. Nunca mentín. Nunca fixen nada ás costas do Deportivo. Podíame ter marchado a outros equipos gañando máis que no Arsenal e por menos diñeiro de traspaso. E non o fixen, porque é a miña casa. Se o Arsenal me obrigase a pagar a cláusula eu, hoxe non estaría aquí. Sempre dixen que non o faría. E vinme porque quería progresar. Creo que calquera faría o que eu fixen».
«A posibilidade de regresar ao Deportivo sempre está aí»
«Gustaríame poder demostrar aquí que teño calidade para triunfar no Arsenal. Pero se chegado o momento, non podo, e exponse unha cesión, a posibilidade de regresar ao Deportivo sempre está aí [onte publicouno tamén o Daily Mail]. Sei que hai outros clubs dispostos a pagar un traspaso por min e a miña intención é xogar a Champions. Pero no verán hai que ver e o Dépor está aí».
«Sei que podo ir ao Mundial»
«Sei que podo ir ao Mundial pero para iso teño que xogar. O seleccionador falou con algúns compañeiros e díxolles que me quere chamar, pero claro que se non xogo.... A próxima tempada será moi importante. Por iso, quero acabar esta gañando a FA Cup, a Copa máis vella do mundo, e pensar seriamente no futuro».
«Wenger admite que fixen méritos para máis, pero el ten a súa idea e a respecto»
«A tempada está a ser difícil porque vexo que fixen méritos. Non entro en se máis que outros, pero si que méritos fixen e sei que, se me deron máis minutos, tería mellores números: máis goles, máis asistencias… Falei co adestrador e el admíteo, pero ten a súa idea e a respecto. Gustaríame ter máis oportunidades porque mo merezo, pero hai que asimilar o que vén».
«Teño carácter forte, pero logo son moi cariñoso»
«Ás veces váilleme un pouco no campo. Quero dicir, estamos a adestrar, pido que ma pasen e non ma pasan e posiblemente diga: ‘‘Vaiche á merda''. Pero ao saír, acabo abrazándome co compañeiro. Cos meus amigos son igual. Son cousas que entendo que non teñen máis importancia, se non pasan de aí. Son moi cariñoso e non creo que ningún compañeiro poida falar mal de min».
«No primeiro desprazamento fixéronme cantar»
«Logo decateime de que é habitual que aos novatos lles fagan cantar tras a cea do primeiro desprazamento. A min tocoume, así que me levantei e púxenme a cantar A Macarena. Menos mal que non me teño que dedicar a isto... Pobre a miña familia que iamos pasar fame».
«Cambiaría todo o diñeiro e fama que teño por telos outra vez comigo»
«O peor que me pasou na vida foi a morte dos meus avós. O eran todo para min. Foron os meus verdadeiros pais. Sigo acordándome moito deles. Cando subo a un avión, me persigno pensando neles para que me axuden. Déronmo todo. Agora mesmo cambiaría todo o diñeiro e a fama que teño por telos outra vez comigo. E queda a pena de que eles non teñan podido gozar do meu éxito».
«A recordo con cariño e gústame botar a vista atrás»
«Lembro a infancia con cariño. Estaba todo o día xogando ao fútbol: en Labañou, Monelos, Barrio das Flores, Sacra Familia... Moita xente lémbrame de entón, párame pola rúa e lembramos aqueles momentos. Encántame botar a vista atrás. É xente que se identifica comigo e iso gústame. Sempre que alguén me para, lembro eses momentos e aqueles partidos con eles».