Volantazo contra o sufrimento

Xurxo Fernández Fernández
xurxo fernández A Coruña / LA VOZ

TORRE DE MARATHÓN

César Quian

O Deportivo reformúlase a súa política de fichaxes para liquidar a apatía que se aprecia no cadro de persoal

28 abr 2017 . Actualizado ás 10:23 h.

Cando a Chicho Ibáñez Serrador pareceulle que o Un, dous, tres perdía fol, recorreu ao morbo. Infiltrou no emblemático programa unha parella de sufridores. Colocábaos nun recuncho e alí quedaban ata o final cunha cámara pendente de cada xesto. O espectador vivía con eles os momentos de angustia cada vez que o concursante debía descartar un sobre. Eran «sufridores» porque eles xa sabían que desaparecía con cada elección. Que estaban a perder aqueles con quen compartirían premio ao concluír o espectáculo. Coñecer de antemán o desenlace ao que abocaban as decisións tomadas por outros eran parte dunha tortura consentida. A xente apuntábase a sufrir coa espera de gañar un lavalouzas último modelo ou un apartamento en Estepona. O Un, dous treses despediuse definitivamente en xuño do 2004, deixando ao Deportivo clasificado para disputar a súa última Champions ata a data. Despois chegaron a Riazor os anos turbios, destinados a pagar no campo e os despachos irresponsables despilfarros. Non facía xa falta engadirlle morbo ao asunto. Pero agora, coa estabilidade á vista, recuperouse a idea dun vello programa da tele e levouse ás bancadas.

Ao Dépor foron a velo 27.000 un mércores ás nove e media da noite. Viña o Madrid e o seu chavalada de viaxe subvencionada polo club da capital, pero nin iso nin o afeccionado branco que habita na Coruña e arredores minguan o mérito dos moitos incondicionais que decidiron sufrir desde as bancadas do estadio. Coa práctica dos anos, como aqueles de o concurso, empezan a anticipar que ocorrerá con cada pase, cada remate e cada decisión do míster. Que esconden as goleadas de resurrección á Real Sociedade ou ao Valencia. Onde conducen os golpes no peito de futbolistas e técnico ante a prensa. 

Enfado da directiva

Dúas tempadas de salvación a última hora e unha terceira que leva o mesmo camiño. Se seica nesta se poderá manter o ritmo que adianta a permanencia unha xornada por curso. O Osasuna (pechacancelas, xa descendido) e o Espanyol (coa Liga Europa case imposible) parecen vítimas propiciatorias. Como o Málaga fai tres xornadas, vencido por inercia nun choque do que nin o resultado aplacou ao presidente branquiazul. Tino Fernández, condescendiente outras veces na derrota, baixou aquel día ao vestiario a lembrarlle ao cadro de persoal que os puntos sen xogo eran pan para hoxe e risco no futuro.

A imaxe de Anoeta e a do mércores fronte ao Real Madrid alimentan o medo. O conxunto de Zidane xutou 22 veces en Riazor. Ninguén lle disparou máis este curso a un Dépor que fronte aos menos habituais do colíder xogábase selar a calma para o último mes de competición. Un 87 % de pases bos nos visitantes, o segundo conxunto que menos balóns perdeu na 2016-2017 ao seu paso pola Coruña. «Se non estamos xuntos, o demais é complicado. Non significa defender máis tempo, senón defender mellor. Non permitir que nos saian como o Madrid en ondas de tres, catro ou cinco xogadores. O demais vai despois; a A é iso, ser intensos. Cambiouse de adestrador e hai defectos que permanecen», denunciaba onte Bergantiños. O capitán pintou en sala de prensa o mesmo cadro das últimas campañas:

«A sensación é que se repite un pouco o das pasadas tempadas. Tiñamos xogadores para estar mellor pero o funcionamento do grupo non está a ser o correcto. A final de tempada, con perspectiva, haberá que analizar todo o que se fixo». O coruñés está convencido, como a directiva, de que «hai vimbias para ter tido un ano máis tranquilo, pero ao final volvemos estar metidos na pelexa». E iso porque, considera, «o equipo é fráxil» e «o nivel noso non está a ser o correcto colectivamente e se non remamos unidos reflíctese nos partidos».

Así o entenden tamén nos despachos da praza de Pontevedra, onde expoñen recalibrar prioridades en canto ao perfil das próximas contratacións. Con varias prazas xa cubertas por xogadores que se consideran de alta calidade, a intención é dotar ao cadro de persoal de máis carácter e implicación. Retoques como o modelo de elección de capitán ou a aposta por un técnico conciliador no vestiario non ofreceron resultados e preténdese alterar radicalmente o guion cun novo volantazo. Tres anos de salvación en época de severa carestía non ven como suficientes e hai temor, especialmente, a que o seareiro se desconecte do equipo, a que prefiran (como sucedía nas etapas finais do Un, dous treses) empezar a sufrir desde casa.