Clave ao adiantar ao Deportivo, o xogador errou ao mandar calar á bancada tras o tanto e mostrar o seu malestar co adestrador unha vez que o substituíu
16 abr 2017 . Actualizado ás 20:55 h.O fútbol, en ocasións, lembra ao manido recurso publicitario de «Así che ves ti... E así che ven os demais». E baixo ese prisma hai que entender a reacción de Joselu onte que, tres meses despois de golear no Bernabéu, reencontrouse na Liga coa meta contraria.
O cóctel de sensacións explotou dentro del. Podía ser o heroe dunha necesitada vitoria do Dépor. Pero Riazor pitouno. Por fin, marcaba para poder dedicar o tanto ao bebé que agarda. Con todo, a bancada hai tempo que murmulla ante o seu xogo. Tiña o estadio aos seus pés celebrando a súa intervención. Aínda que, minutos antes, o campo viña abaixo para aplaudir que Andone saía a quentar, previsiblemente, para remplazarlo. E nese mar de sensacións, Joselu -que sempre celebra os seus goles levándose as mans ás orellas, nun xesto de querer oír aínda máis o ruxir da bancada- cometeu o erro de achegar o seu dedo índice á boca nun xesto de mandar calar á bancada. Foron segundos -inmediatamente, cambiou e optou por levar o pulgar á boca coma se fose un chupete-. Pero suficiente para que os seareiros lle tomasen a matrícula.
O partido continuou e o espigado ariete pareceu seguir vendo unha imaxe de si mesmo totalmente oposta á que vían a bancada e o adestrador, que minutos despois, a pesar de ter marcado, substituíuno por Andone . O cambio non gustou ao silledense. Abandonou cabizbajo o campo. Chocou mans con Andone sen miralo á cara. E, cando se cruzou con Mel, recriminoulle a acción xesticulando cos brazos. O técnico, veterano, deixouno pasar e mandouno para o banco sen alterarse. A última acción do dianteiro galego foi tirar o suadoiro cando alguén se lle ofreceu.
As súas sensacións
E é que a imaxe que probablemente se estivese proxectando na mente de Joselu é a dun futbolista que pelexou cada balón, que tratou de baixar todo aquel que tivo ao seu alcance, que o intentou todo e que marcou o gol que ata ese momento daba a vitoria. Os demais estaban vendo un futbolista con máis intención que acerto; con máis calidade da exhibida; e que nalgunha opción pecou de exceso de individualismo.
Unha percepción próxima tamén á dun Pepe Mel que á conclusión do encontro anunciou unha charla co seu xogador ao que, en principio, desculpa pola calentura do duelo, pero co que non deixará de aclarar as cousas. «Falarei con el ao seu debido tempo. As roldas de prensa pospartido son as maiores inimigas dos adestradores porque estás a moitas pulsaciones. Todo se ve mellor con 24 horas de descanso. Falarei con Joselu. No que a min respecta entendo que estea alterado e a pulsaciones grandes e eses erros cométenos moitos. Vaise dar conta de que non lle axuda», resolveu o experimentado adestrador.
Foron instantes de calentura. De impotencia. De pulsaciones a mil. Foi a rebeldía do goleador.