«Ata o óso», a nova polémica que vén con Netflix

Yohana Silva, R. R. REDACCIÓN / LA VOZ

TELEVISIÓN

netflix

A nova produción da plataforma norteamericana está a recibir duras críticas polo seu enfoque da anorexia

25 jul 2017 . Actualizado ás 07:50 h.

Netflix está a calar fondo na sociedade, tanto que xa hai estudos que demostran que está cambiando os hábitos de consumo no que a contidos audiovisuais se refire. Unha das claves do seu éxito débese, sin duda, ao feito de ter variado a forma de ver a televisión, pero non se pode obviar o contido dos seus produtos. E é que algunhas das últimas producións da aplicación causaron certo balbordo polo modo no que enfocaban segundo que temas considerados tabú.

Por 13 razóns impactou á súa audiencia dunha forma que aínda non se sabe se é positiva ou negativa. Hai quen acusou os seus creadores de glamourizar situacións como o suicidio, o acoso ou a violación ao converter ao personaxe de Hanna Baker en alguén a quen moitos adolescentes comezaron a admirar, algo sobre o que expertos en saúde mental xa viñan advertindo. O certo é que aquí tampouco hai consenso, pois existe quen defende a visibilización destes temas para así chegar a unha solución.

A polémica agora tráea outra nova produción de Netflix. Tou The Bone (Ata o óso en español), foi, sin duda, un proxecto longamente ansiado polo público. Por fin dábaselle un oco á anorexia no audiovisual máis aló dos telefilmes que a tocaban a niveis de chan. Pero as cousas non saíron como agardaban. Ou polo menos non do todo. Por unha banda están aqueles que deciden verlle o lado positivo a Ellen, a moza que soña con brazos abarcables polos dedos dunha man á que interpreta Lilly Collins. Pero están tamén os que abren peticións de Change.org para esixir a súa retirada ao considerar que frivolizan a enfermidade ata límites perigosos.

A súa directora, Marti Noxon, quen tamén padeceu trastornos alimenticios, puxo as cartas sobre a mesa nunha entrevista hai uns días: «Pareceume que este era un bo momento, que había unha visión máis auténtica diso, algo que se sentía máis xenuíno». Non hai con que comparar o enfoque que Noxon dálle á historia. Pero o certo é que, polo menos, atreveuse a darlle voz.