Se por algo Sálvame fíxose inesgotable para os seus fieis é pola súa capacidade de sorprender día a día facendo o mesmo, que xa é difícil. Os que o sacan adiante teñen ese imán que capacita para que cada vez que alguén acende o programa por interese (hainos) non poida máis que quedar pendente do que alí se produce. Sálvame foi o primeiro en confundir ao público ao remexer todos os roles de quen participan no show. Xornalistas de corazón que meriendan, disfrázanse, bailan, relatan a súa vida, contan a doutros, peléxanse, presentan, cantan ou choran en directo. Calquera reality é comparativamente menos trepidante que todas as yincanas ás que están habituados os colaboradores desde que arrincou no 2009. Nove tempadas despois, conseguiron mesmo cambiar o concepto de presentador ao uso cun modelo que acostumou ao público a que cada día haxa unha cara distinta á fronte do programa. O último? David Valdeperas, que en ausencia de Jorge Javier, Paz Padilla e Carlota Corredera repetiu o esquema do director que dá un paso adiante e colócase como protagonista para presentar o magacín. Dá igual se o fai ben ou mal, se gusta ou non, ou se acerta. Esa é a guinda do bo anaco do pastel que a audiencia se come cada semana e sábeno. Iso si, non se estrañen se o próximo Sálvame tócalle levalo a un de vostedes.