Luces e sombras da ficción española

Elisa Álvarez González
Elisa Álvarez SANTIAGO / LA VOZ

TELEVISIÓN

Presentaciones y encuentros. Un total de 350 profesionales de cadenas, plataformas televisivas, productoras y empresas se reúnes en Santiago en busca de lograr coproducciones entre Europa Latinoamérica y Estados Unidos.
Presentacións e encontros. Un total de 350 profesionais de cadeas, plataformas televisivas, produtoras e empresas reunir en Santiago en busca de lograr coproducións entre Europa Latinoamérica e Estados Unidos. PACO RODRÍGUEZ

A calidade e a adaptación das series nacionais chocan coa caída na produción e a súa duración atípica

22 jun 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

Un total de 350 profesionais das principais cadeas e plataformas televisivas, produtoras, creadores, guionistas e empresas investidoras de vinte países diferentes. Conecta Fiction arrincou en Santiago co obxectivo de lograr coproducións entre Europa, Latinoamérica e Estados Unidos. Mesas redondas, presentacións, encontros ou pitchings -presentacións breves de guionistas e directores ante investidores para lograr financiamento- en tres días dun encontro no que colabora Voz Audiovisual, da Corporación Voz de Galicia.

Na primeira xornada fíxose unha radiografía da situación da ficción española. Baixo o título Loces, sombras e moitas cores, José Huertas , conselleiro delegado da consultora audiovisual GECA, debullou as fortalezas e debilidades deste sector en España. Actualmente os estándares de produción das series españolas están á altura dos principais mercados televisivos e ademais a ficción hase ir abrindo a formatos, tendencias e escenarios internacionais. Outra das cualidades das series nacionais é a súa capacidade para venderse a nivel internacional, e de feito son múltiples as que se adaptaron a outros países (Sen tetas non hai paraíso, Doutor Mateo, Eu son Bea...). As produtoras souberon facer coproducións para ampliar mercado e hoxe en día son a principal fonte de alimentación das segundas marcas das canles.

Entre as fortalezas destacou Huertas como as series souberon rendibilizarse, e por mor do seu éxito xeraron documentais, películas, espazos de humor ou mesmo grupos musicais (por exemplo, o grupo Upa Dance dun paso adiante, ou o programa Ochéntame outra vez a partir de Cóntame ).

Pero a ficción española tamén ten sombras que debe corrixir. A máis rechamante é a falta de producións a pesar de que se multiplican as canles. Un exemplo, na tempada 2010-11 había 19 canles -antes do apagamento analóxico-, e estreáronse 30 series. Na 2016-17, con 26 cadeas, houbo 11 estreas. Ademais, fóra da televisión xeneralista apenas se produciron novidades e as series, polo atrincheramiento nesta televisión xeneralista, buscan un perfil moi maioritario, é dicir, non hai variedade en canto aos segmentos de poboación aos que se dirixen. Cada vez os títulos teñen un menor percorrido -Cóntame como pasou leva 16 tempadas e con todo as estreadas nos últimos anos oscilan entre tres e catro-, e finalmente outra das grandes debilidades é a duración tan atípica dos capítulos, o que dificulta a súa venda a nivel internacional.

Pau Freixas: «Son moi ‘yonki' da televisión»

Las referencias televisivas de Freixas están con EE. UU.
As referencias televisivas de Freixas están con EE. UU. PACO RODRÍGUEZ

Talvez moitos non o coñecían antes de que o thriller Se quen es convertésese no gran éxito da ficción televisiva española desta tempada. Pero Pau Freixas (Barcelona, 1973) xa dirixira antes a laureada Pulseiras vermellas ademais doutras series. Declárase un apaixonado da ficción estadounidense, «sobre todo de Sorkin e Abrams».

-O éxito é totalmente imprescindible ou hai algún ingrediente que sempre funcione?

-Hai niveis de éxito. Unha cousa é o share, a audiencia, e outra as vendas internacionais, como está a funcionar noutros países, o nivel de calidade da serie... As audiencias son complicadas de prever, pero as vendas internacionais e a sensación de que fas unha serie de calidade non. Máis ou menos sabemos cando imos máis ao groso ou cando estamos a intentar facer algo especial, de autoría.

-O éxito non é todo audiencia.

-Hoxe en día xa non é só a audiencia, porque despois se pode conseguir diñeiro a través das vendas internacionais, a partir de aí a todos gústanos que no teu país a audiencia sexa moi alta, que todo o mundo fale da serie dáche unha sensación de éxito. Pero hoxe en día mesmo hai moitas plataformas de pagamento e a repercusión na rúa é menor porque é un público máis selectivo, polo que o efecto café da mañá para comentar o capítulo tampouco se notará.

-Con «Se quen es» si houbo efecto café da mañá.

-Si, e divertiume, era unha serie moi especulativa, había 2,5 millóns de espectadores en directo e ese perfil gozaba comentando a serie.

-Tívoo claro desde o principio ou variou co avance da serie?

-Neste caso non. Era unha serie moi concreta de 16 capítulos e non variei o guion demasiado. Modifico cousas en función da miña percepción, non da reacción da xente, ademais xa acabara case de rodar cando empezamos a emitir. Tes que ter o teu propio filtro e seguir unha liña de pensamento, polo menos nunha serie deste tipo que pretende un selo de autor.

-Cales foron as súas grandes referencias televisivas?

-A á oeste da Casa Blanca, de pequeno vía Dallas, Equipo A ,despois Urxencias, as miñas referencias sempre estiveron en EE.UU., sobre todo Sorkin e Abrams. Me flipan The Affair, House of Cards, e os eventos tipo Perdidos, Xogo de tronos, eu son moi yonki da televisión.