O documental de Antena 3 contas coas voces dos grandes protagonistas do caso, pero intenta sementar unhas dúbidas sobre a investigación que non son reais
26 may 2017 . Actualizado ás 18:35 h.O documental O que a verdade esconde : caso Asunta realizado por Bambú Producións para Antena 3 e cuxo primeiro capítulo se emitiu na noite do mércores é, ante todo, un moi bo traballo xornalístico. Sen voces en off , sen reconstrucións dramatizadas con actores nin dibujitos e viñetas. Reúne, e non é unha tarefa sinxela, á gran maioría dos protagonistas dunha historia que regresa cada certo tempo do esquecemento e da que xamais parece escribirse o último epílogo. É a primeira vez que o público, e non só algúns xornalistas especializados no crime, puido escoitar e ver en persoa aos gardas civís que levaron a cabo a investigación, ao xuíz que a dirixiu, José Antonio Vázquez Taín, ou aos forenses que practicaron as probas da autopsia. O resultado fai imposible o zapeo. Engancha desde o primeiro minuto e atrae toda a atención do espectador do mesmo xeito que o fixo naqueles longos meses de finais do 2013 e principios do 2014 nos que este caso fixo conter o alento a toda España e atraeu o interese de medio mundo.
- Caso Asunta: Os pais matárona; pero por que o fixeron?
Nese elenco que forma parte do documental está un dos dous homes que achou o cadáver na pista de Montouto (Teo), Alfredo Balsa, os veciños da casa próxima que pasearon aquela noite polo lugar e que non viron o corpo na cuneta, o garda civil que detivo a Rosario Porto no tanatorio de Santiago e os seus compañeiros do equipo de investigación ou os primeiros avogados dos pais da nena, amigos da familia Porto. Algúns xa saíran con rostro e voz nos medios, pero non ningún dos axentes do instituto armado, cuxa participación é o segundo maior gancho deste traballo. O primeiro é, indubidablemente, a entrevista telefónica que aceptou Rosario Porto desde o cárcere. É a primeira vez que fala a un medio de comunicación, por iso é polo que no primeiro capítulo xa emitido só se escoitaron algunhas frases. O resto iranse debullando nas dúas entregas que faltan.
Con tantos elementos atractivos non facía falta intentar sementar unhas dúbidas sobre a investigación e sobre os feitos que se demostraron probados que non existen. Non é casualidade que o xurado popular declarase culpables a Rosario Porto e Alfonso Basterra por unanimidade. Nin que o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia (TSXG) primeiro e o Supremo despois confirmasen a sentenza. Hai moi poucos casos con tantas e tan contundentes probas como o de Asunta.
- Opinión: Xiros inesperados
Os feitos probados
Recapitulemos. Basterra compraba o lorazepam -marca Orfidal- co que se probou que foi drogada a nena entre tres e catro meses antes do seu asasinato. O día do crime, administróuselle unha dose tóxica -unhas 27 pastillas machucadas- na comida ou en horas próximas, momentos que pasou en casa do seu pai e coa súa nai tamén presente. O vestido de Rosario tiña po de Orfidal á altura da coxa, coma se limpouse os restos que quedaron na man ao manipular os comprimidos. Por non falar das cordas laranxas que había na casa e na pista, o clínex con ADN da nai e a nena e o seu estraño comportamento cando chegaron á casa de Teo. Sen esquecer que mentiu dicindo que deixou á nena no seu piso de Santiago e que só confesou a verdade ao saber que había imaxes de cámaras de seguridade nas que se vía á súa filla no coche. Hai máis, si. Aínda hai máis, pero estas son as máis significativas.
Rosario Porto e Alfonso Basterra planearon e executaron o asasinato da súa filla. Demostrouse cando, como, onde e con que o fixeron. Esa é a verdade e non hai nada que a esconda nin que semente dúbidas razoables sobre ela. Queda un único extremo por coñecer, o por que o fixeron. E esa última verdade só está escondida baixo a mentira dos pais, que seguen sen confesar.