«Son un gran tímido que no escenario se desmelena»

Virginia Madrid

FUGAS

MARCOS MÍGUEZ

Aos seus 74 anos malgasta paixón e entusiasmo, tanto nos seus xogos como cando fala. Regresa hoxe na Coruña aos escenarios cun renovado «Maxia Potagia e máis», onde gozaremos dos seus xogos sempre con ilusión e un sorriso. Hai Tamariz para longo.

24 feb 2017 . Actualizado ás 05:05 h.

Simpático, divertido e entrañable. Parece recentemente saído do conto de Alicia no país das marabillas. Entrevistar o rei dos magos é unha fantástica aventura, onde non faltan nin os trucos, nin a ironía nin os risos. Porque Juan Tamariz (Madrid, 1942), o gran ilusionista con maiúsculas, é en realidade un neno grande para o que facer maxia é unha festa. Aproveitando que actúa esta fin de semana no Teatro Colón da Coruña, charlamos con el. Nada por aquí, nada por alá…

-Que imos descubrir en «Maxia Potagia e máis»?

-Cada ano vou pensando novos xogos e vounos introducindo aos poucos. Dentro diso, a liña é a mesma, por iso chámoo igual, Maxia potagia… e máis. É un espectáculo moi jazzístico no que os espectadores verán novos xogos, pero tamén descubrirán, da man da miña muller, a maga Consuelo Lorgia, como flotan os obxectos, poderán saber que nos depara o futuro e mesmo serán testemuñas de como se transmite o pensamento.

-Imaxínome que non faltará o teu popular funda de violín.

-Iso é. No meu espectáculo, eu saco un estoxo de violín onde levo unha chea de xogos como para facer seis horas, pero só fago un espectáculo de dúas horas co que vou escollendo sobre a marcha. Fago o primeiro xogo e segundo vexa como responde o público e como me vexa eu, vou por unha banda ou outro.

-Entón, improvisación pura e dura.

-Si, pero esa improvisación é bellísima, porque cada vez creas algo novo. Non sempre, pero uno ou dous xogos en cada espectáculo acaban de xeito distinto a como eu pretendía.

-O humor tamén está sempre presente nos teus xogos.

-Si, pero eu non son humorista nin monologuista. Nunca levo ningún chiste preparado, nin frases cómicas. O que pasa é que ás veces dixen algo gracioso e noutro espectáculo acórdome e repítoa. Para min, saír ao escenario é unha festa.

-Veña confesa, que é a maxia para ti?

-É unha combinación de xogo e ilusión. É a capacidade de transformar a realidade para que pareza verdade o imposible. A miña maxia son soños feitos realidade artística.

-Despois de toda unha vida dedicada ao ilusionismo, cal é o segredo para que teñas mantido a paixón pola maxia ao longo da túa intensa carreira?

-Non teño nin idea. Desde neno apaixonoume a maxia, entusiasmoume. É unha arte bellísimo. Non me gusta analizarme. É fermoso e punto.

-Esta aventura máxica comezou cando aos seis anos regaláronche unha caixa de maxia. Verdade?

-¡Ja, ja, ja! Si, pero pedinlla eu aos meus pais, porque xa por entón tiña claro que quería ser meigo. E os meus pais levábanme ao circo, porque quería ver os xogos que facía o mago. Desde neno, a maxia hame entusiasmado.

-Hoxe, hai escolas para magos, pero imaxínome que por entón sería moi complicado aprender o oficio. Como che formaches?

-Pois si. Da caixa de maxia infantil, pasei aos libros con doce anos. Con dezaseis atopei unha sociedade de magos que había en Madrid, afilieime e desde aí seguín adiante.

-Vaiamos ao oficio de mago. Pódese facer de todo?

-Non quería admitilo. Pero bo. Si, teño superpoderes. Ala, xa cho dixen [afirma entre risos]. O mago pode facer crer case todo. Parte do encanto da maxia é devolver ao mundo o valor do sinxelo, da inocencia. A disposición para o asombro.

-E, cando o xogo non sae como ti esperas. Dis iso de «¡terra trágame!»?

-¡Que vai! Póñome contento. Porque teño que idear algo, darlle a volta ao xogo e cegar aos espectadores, é un reto para min.

-Iso dio un mago con moitas táboas.

-¡Que non! De verdade. Mira, cada noite eu saio ao escenario pensando que vou cometer tres fallos. No primeiro, póñome contento, co segundo, síntome feliz e no terceiro chego ao orgasmo de plenitude. O meu obxectivo é transmitir que a maxia é un xogo divertido, unha festa lúdica de vivir o imposible e o desexable.

-Entón, que é o peor que lle pode pasar a un mago?

-Sen dúbida, perder a ilusión. Nesta reencarnación non creo e tampouco na seguinte, pero talvez alá pola terceira poida que non teña tanta como a que teño agora.

-«¡Ala! Como o fixo?» É a mellor recompensa que podes recibir no escenario?

-Non. O mellor é cando me bican e felicítanme as mozas (afirma entre risos). A alegría e o sorriso é o mellor regalo que recibo dos espectadores. Nos meus espectáculos sempre hai unha pantalla para que o público non perda detalle de cada xogo.

-Cos anos un mago perde facultades?

-¡Nooo! Gañas experiencias e transmites máis.

-E pensaches xa na retirada definitiva?

-Non, porque mo sigo pasando tan ben como cando empecei fai [silencio] moitos anos [ri a gargalladas]. O día que me aburra, recollo todo e déixoo. Creo que dentro duns trinta anos aproximadamente, é dicir aos 104 anos, retirareime.

-Ao longo da túa carreira, viviches algún momento difícil que provocou que che ausentases durante un tempo dos escenarios?

-Si. Deixei de actuar uns meses, porque morreu un amigo meu moi novo e dediqueime a facer un documental sobre el. Os momentos difíciles da vida fanche máis forte, ensínanche a valoralo todo máis.

-Os teus espectáculos non serían o mesmo sen o teu chapeu e o teu chaleco e ese divertido «¡tachán!» co que rematas cada xogo. Como xurdiu o de saír con esta estética ao escenario? Forma parte do teu personaxe?

-A que saio guapo e elegante? O ¡tachán! non é máis que unha demostración de xúbilo. E o do chapeu e o chaleco foi algo espontáneo. Pero non é un personaxe, son eu mesmo. De feito, síntome máis eu no escenario que na vida real. Porque son un gran tímido que cando se sobe ás táboas se desmelena.

-Descúbrenos quen é o autentico Juan Tamariz.

-Pois un home que goza da vida e que pon ilusión e alegría en cada cousa que fai. Que ama a literatura, o cine, a pintura e a música. E que é feliz coa familia, cos amigos e coa maxia.

-Unha curiosidade, por que sempre se chama o espectáculo «Maxia Potagia»?

-Porque de neno se dicía iso de maxia potagia. E aínda que potagia non quere dicir nada, transpórtanos á infancia, provócanos o riso, sácanos o sorriso; en definitiva dános alegría.