África González: «Galicia está a tirar con forza da nanotecnoloxía, hai boas vimbias»

María Jesús Fuente Decimavilla
maría jesús fonte VIGO / LA VOZ

SOCIEDADE

M.MORALEJO

A presidenta da Sociedade Española de Inmunología fala hoxe na Coruña sobre tuberculose e nanotecnoloxía

14 may 2019 . Actualizado ás 18:54 h.

Escoitar á directora do Centro de Investigacións Biomédicas (Cinbio) e catedrática de Inmunología da Universidade de Vigo é como darse unha ducha de sabedoría e optimismo. A tamén presidenta da Sociedade Española de Inmunología (SEI) ofrece hoxe unha conferencia na Coruña organizada por CorBI Foundation. África González falará sobre Tuberculose e nanotecnoloxía: Galicia na vangarda. Enmarcada na iniciativa CorBI Citizen Science, será ás 19.30 horas no Museo Nacional de Ciencia e Tecnoloxía.

-É a enfermidade que máis mortes produce ao ano no mundo e fálase de tuberculose dunha forma va, coma se xa estivese superada.

-Perdéuselle o medo e non se xeraron antibióticos novos, pero ao xurdir a SIDA hase volto incrementar. Parece que o viamos como algo histórico, da época dos poetas bohemios. Galicia é a comunidade con máis tuberculose de España, ten máis do dobre que Europa e non está asociada nin a inmigración nin a VIH. Foi unha rexión endémica e ségueo sendo. Grazas ás unidades de tuberculoses que se crearon ha ir diminuíndo aos poucos, pero parece que xa non baixa.

-Son eficaces os tratamentos actuais?

-É importante concienciar de que ten tratamento, o que pasa é que é longo (nove meses) e hai fármacos que producen resistencia. A única vacina autorizada non protexe da tuberculose pulmonar e interfire co Mantoux. En España non se pon. Noutros países si se administra, teñen en conta a eficacia na de tipo sistémico, en nenos.

-A nova vacina na que traballa será máis eficaz?

-Levamos dous anos co proxecto e temos dous prototipos que se han testado moito. É un consorcio grande no que participan varios países. Temos a posibilidade de deseñar nanomateriales e difuminalo vía mucosa, ese é o quid, porque ata agora a maior parte inxéctase. Estamos moi esperanzados. Logo hai outro consorcio europeo no que traballa Carlos Martín con outra vacina distinta, cun patógeno modificado. Isto faise en Biofabri, no Porriño.

-Ten o seu proxecto garantida o financiamento?

-Está garantida para unha fase, non podemos chegar ás fases clínicas. Ímonos quedar nas probas de laboratorio e animais, non chegan ao humano. Necesitariamos máis diñeiro e máis tempo. Gustaríanos rematar o ciclo, é o que en teoría deberiamos de facer despois de demostrar que é eficaz.

-Que lle parece a idea da Enxeñería Biomédica que quere implantar a Universidade de Vigo?

-Estou moi interesada en que o ámbito sanitario se expanda. O importante sería que se fixese ben, que contase con investigadores do ámbito biomédico e que non quedase nunha mera enxeñería. Ademais, agora mesmo a evolución do medicamento vai ser cada vez máis tecnolóxica: regenerativa, prótese, chips que devolven a visión... A achega de físicos, enxeñeiros, biólogos e médicos é importante para desenvolver o medicamento do futuro. Non hai moitas carreiras de Enxeñería Biomédica.

-O seu traballo en nanotecnoloxía levouna a ser finalista dos premios Women Innovators.

-Son promotora da empresa de base tecnolóxica Nanoimmunotech, unha iniciativa que partiu das universidades de Vigo e Zaragoza. Estamos a intentar desenvolver en Galicia a nanotecnoloxía, é unha realidade que estamos a vender. Pódense facer cousas desde Galicia, imos tendo o apoio de Europa e da Universidade de Vigo, que apostou por min. Galicia está a tirar con forza, non temos que envexar nada, temos boas vimbias, bos estudantes e universidades. Necesitamos, sobre todo, apoio económico. O resto témolo e a calidade de vida é excepcional.

-Talvez non é tan coñecido como merecería o traballo que desenvolven...

-Temos que darlle máis visibilidade, que vexan que hai científicos, moita ilusión e xente traballadora que dedica moitas horas a isto. A crise económica fíxonos moito dano, tense que ir xente fóra. Intentamos traer talento, pero ás veces non temos diñeiro. Hai moitas cousas que facer e tamén moitas ganas de ir adiante.