«Ménage à trois» no Thyssen

Miguel Lorenci MADRID / COLPISA

SOCIEDADE

ZIPI | EFE

Pintura e moda fúndense no espello dos grandes fotógrafos cuxas imaxes fundamentan a exposición «Vogue like a painting»

30 jun 2015 . Actualizado ás 05:00 h.

«A historia da pintura está chea de fashion victims, como vemos en todos os grandes retratos cortesáns, que son de última moda». Destácao Guillermo Solana, director do museo Thyssen-Bornemisza, que se alia coa revista Vogue para explorar o trío moda-pintura-fotografa. Un curioso ménage à trois que revisa a intensa vinculación da alta costura coa pintura través da fotografía na mostra Vogue like a painting. É unha selección de fotos de inspiración pictórica procedentes dos arquivos da revista na que vemos como Goya, Zurbarán, Vermeer, Dalí, ou Sorolla inspiran a modistos e fotógrafos como Edward Steichen, Cecil Beaton, Irving Penn ou Annie Leibovitz. Son 62 imaxes asinadas por algún dos grandes da fotografía e publicadas pola biblia da moda nas últimas sete décadas. Positivadas todas en gran formato, o seu denominador común é esa inspiración que dá a foto unha cualidade pictórica que acentúa a relación entre pintura e deseño de moda.

«A foto é a ponte entre a moda, que se move no espazo e tempo real, que é tridimensional e performativa, e a pintura, que está confinada nos cadros -argüe Solana-. Estas fotos converten en cadro as imaxes de vestidos e moda».

E pode ser evocando á moza da perla de Vermeer, nunha foto de Ermin Blumenfeld, a unha Santa de Zurbarán nun foto de Michael Thomson ou escenas goyescas nunha instantánea de Peter Lindberg, nunha escena de praia de Sorolla ou un retrato de Sargent. Todas usan recursos propios dos pintores, como a teatralidad dos escenarios, o drama do claroscuro, esquemas compositivos, a beleza das figuritas, póselas e os decorados.

«Ás veces evócanse estilos, das borrosidades impresionistas ás composicións cubistas», apunta Solana. Destaca como «a foto volveu ao concepto de cadro tras vivir boa parte do século XX rexeitando a proximidade ao lenzo e apostando pola espontaneidade radical». «Agora é unha forma máis composta e escenificada, máis de estudo, que non pretende simular unha espontaneidade que non ten e que conecta coa tradición pictórica», di o director do Thyssen.

Débeda

Tamén «a pintura debe á fotografía moito máis do que recoñecen moitos pintores que traballaron con ela desde principios do XIX un pouco ás agachadas, coma se a foto fose algo lixeiramente deshonroso, vergoñento», di Solana. «Hoxe descubríronse fontes fotográficas literais para Delacroix ou Degas que ninguén sospeitase e isto é máis doado de asimilar», agrega. Sostén que «o status da fotografía hase elevado e a propia pintura ás veces non é hoxe a anfitrioa: é a invitada na casa da foto. Pasou de irmá maior a irmá menor e acordámonos da pintura porque a evoca a foto, que é a gran linguaxe visual contemporáneo». Así as cousas, ve a mostra como «un misterioso xogo de caixas chinesas no que a foto está dentro do pintura, e viceversa».