Políticas

Cristóbal Ramírez

SANTIAGO

25 jul 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

Cando con afastada perspectiva temporal analícese sen apasionamiento o mandato en Galicia de Manuel Fraga, os historiadores dedicarán un capítulo á súa xestión do Prestige. Unha xestión que agora ninguén nega que teña sido catastrófica durante case tres meses. Logo houbo un golpe de temón. E nas máis de 300 entrevistas feitas a pé de obra para o libro Conversacións cos voluntarios do Prestige, que coordinei, así queda reflectido en palabras dos que limparon praias e cantís.

A responsable dese golpe de temón, de coller sen medo o touro polos cornos e organizar con eficacia ata o último detalle nunha costa galega rebosante de petróleo e voluntarios, foi unha directora xeral hoxe dedicada ás súas clases na Universidade de Vigo. Chámase María José Bravo, e o pasado venres ceou en Santiago co seu irredutible grupo de amigos. Celebraba tres cosas: unha, de carácter estritamente persoal; a segunda, o ter rematado o Camiño de Santiago (cos pés inchados como globos, por certo); e a última, que cando botou a andar o xuíz acababa de exonerarla de calquera ilegalidade no marco da chamada Operación Patos, imputación gratuíta no seu día -suposto tráfico de influencias- e que lle custou o seu posto de delegada da Xunta en Vigo.

Coincidencias e diverxencias ideolóxicas á parte, este país segue necesitando políticas como María José Bravo, que cando houbo un problema como o Prestige se xogou a súa cabeza, non agardou a que o petróleo chegase á súa porta e saíu a por el no canto de refuxiarse tras a mesa do seu despacho.

Si, séguense necesitando valentes que non teman ser imputadas á mínima aínda que logo se demostre que son inocentes. Como neste caso.