Moitos séculos antes de que a delgada liña entre peregrino, turista e transeúnte desaparecese para sempre, o Camiño de Santiago transitábano crentes devotos ansiosos de rezar ante a tumba do Apóstolo, e mentres esnaquizaban os seus pés polos pedregosos carreiros que percorrían baixo o sol de Castela, o frío de Pedrafita e, por fin, a choiva de Compostela, recitaban aquelas pías frases do Libro de Eclesiastés: «Vaidade de vaidades e todo o de acá abaixo non é máis que vaidade. Que saca o home de todo o traballo con que se afana sobre a terra ou baixo a capa do sol?».
Dubido que o libro máis lido no cárcere de Soto del Real sexa a Biblia, así que para que entendan os que alí durmiron, dormen ou durmirán, apelemos ás Coplas pola morte do seu pai, que din: «Tantos duques excelentes, tantos marqueses e condes, e baróns, como vimos tan potentes, dei, Morte, dó escóndelos e traspones?». Polo menos a Jorge Manrique lérono no instituto.
Pero se nin sequera os famosos versos do poeta castelán fanlles caer da burra, sigamos baixando o listón e apelemos ao rico refraneiro, que ten solucións para todo: «Cando as barbas do teu veciño vexas cortar, pon as túas a remojar».
E se nin con esas danse por aludidos, talvez porque non leron a prensa, entretidos como están coloreando o diñeiro, hai un fábula exipcia que con moito humor utiliza ás veces o papa Francisco e que di que a vaidade é como a cebola, pélala e pélala, pero ao final, o cheiro quédase nas mans. Como o cheiro do diñeiro, o da gomina, o do perfume de Chanel, o da pólvora...