Erguíase co día. Almorzaba leite con pan reseso. Puña os zapatos a modo, que as costas xa pouco se lle dobraban. Tanto tiña. Había que ir. Iso ela non o perdoaba. Collía o carro, de cor escura. O moedeiro apertado. A cabeza ben alta. E veña, baixaba correndo cara á Praza. Que xa é tarde. Que como non andemos espelidas quedamos sen as mellores talladas. Primeiro tramo. O peixe. A como vai a xarda? Ai, tiñamos que levar unhas poucas patacas. Había que parar na pementeira, que xa devezo polas primeiras tixoladas. Tampouco collas moita froita, que con esta calor xa non dura nada. Se cadra unhas cereixas. E algunha de carabuña, que teu pai sen elas non pasa.
Erguíase da sesta. O debuxo da almofada quedáralle marcado na cara. Fregou os ollos e foi coller un vaso de auga. A calor abafante da mañá deixara paso a unha brisa que a verdade é que espertaba. Meteuse na ducha para quitar a sensación esa de que a calquera sitio quedaba pegada. Puxo un vestido fresquiño. Mirou para a cadeira. Dubidou. Boh, por se ao final me fai falta. Colleu a chaqueta e baixou pola rúa pinchando. Ía a un concerto. Deses que cando chega o bo tempo aproveitan os chanzos de Praterías e a Quintana.
Cando acordou, xa era noite, pero estaba clara. O sofá, condenado, que outra vez a secuestrara. Pero aínda estaba a tempo. Mandou unha mensaxe: Onde andades? Muller, ían sendo horas. Estamos tomando unha cañas. Onde? Na praza de Mazarelos e apura, que xa imos pola terceira rolda e cando chegues imos estar prexudicadas. Lavou cara. Pintou os beizos. Saíu á rúa. Era unha noite morna. Perfecta. E alá foi. A andar outra vez polas prazas.