No principio, foron os Concheiros. Sentaba na cama, pasaba as páxinas amodo, puña o dedo sobre unha liña e ía xuntando os primeiros pes cos primeiros as, atoando nalgún ditongo e tentando saír dalgunha palabra esdrúxula. Axudábame meu pai, que tiraba de min cando vía que afogaba entre sílabas tónicas e hiatos. Así que viu que xa ía decorrido, levoume á rúa Nova. Á rúa Nova, 33. Aquel día, da súa man, mentres me explicaba como funcionaba unha biblioteca, sentín por vez primeira o peso do silencio. Era denso, teimudo. Agradable. Ata me pareceu que era de cor azul. Porque as cousas que dan máis paz no mundo son azuis: o mar, o ceo, as paredes do meu cuarto, as floriñas dos pratos nos que xantaba todos os días e o borde das cuncas de metal nas que almorzaba na casa da avoa. Quedabas envolvido nel. Nese intenso silencio azul. Como cando un está acochado debaixo das mantas mentres fóra venta e chove. Ese silencio. Inzado de historias. Agardando por min nos andeis. Botei tardes enteiras na rúa Nova, 33. Ata que era grande de más para sentar naquelas cadeiras. Así que despois, e tamén agora, foi a libraría. Follas Novas e Couceiro. E as feiras. E as tendas de segunda man, coas follas amarelas e dedicatorias furtivas de mozos adolescentes. E as bibliotecas. Entro e paso a man polos lombos dos libros amoreados nos estantes. Miro intensamente aos ollos as fotos dos autores, agardando que me revelen se o libro é bo ou podo pasar sen el. E merco. E leo. E marcho do mundo. Horas enteiras. A outros mundos. E vivo mil vidas. Outras vidas. No medio daquel silencio azul. Cun libro. Sempre cun libro na man.