Elisardo Vidal aposta por produtos frescos comprados no día e polos que cultiva na súa horta
27 jul 2017 . Actualizado ás 07:45 h.«Nunca me puxen rico a conta de isto». Aos seus case 74 anos -celébraos o próximo mes de novembro-, cinco fillos, varios netos e un bisnieto en camiño, Elisardo Vidal Sampedro, fai honra ao apelativo da súa familia: «O Alegre». Un alcume que se gañou o seu tatarabuelo polo ben que cantaba -«saíndo da escola dixéronlle: ‘¡Mira que mozo tan alegre!'. E eu sigo sendo o Alegre»- e co que bautizou o chiringuito que rexenta na praia da Lanzada, en Sanxenxo. «Levo con isto corenta anos, vinte e dous con outro preto da escultura do corvo mariño e dezaoito con leste. Son o quiosquero máis antigo e o máis vello, ademais».
Se uno busca en Internet información sorprenderase pola cantidade de comentarios que enxalzan o tomate das súas ensaladas, os pementos ou mesmo as patacas fritas coas que acompaña ao churrasco ou outros pratos do menú. O segredo realmente non o é, xa que Elisardo Vidal o desvela a todo aquel que lle pregunta: «O tomate noso é de casa, o pemento é de casa e parte das cousas que ofrezo son de casa e por isto teño os prezos que teño. Son moi aceptables e a xente vén», apunta.
Pero é que ademais, este quiosquero oriúndo de Sanxenxo, aínda que reside en Dena (Meaño), remarca que a súa filosofía se asenta na premisa de «todo o que dou é fresco». Deste xeito, diariamente, percorre lonxas, carnicerías e mercados buscando a materia prima que ofrecerá no Quiosco Alegre, unha procura que, en máis dunha ocasión, levoulle a trasladarse ata A Coruña para atopar a sardiña que se axustaba ás súas necesidades. «Todos os días vou buscala. Non che compensa moito -confesa aludindo á marxe económica que pode obter-, pero detrás da sardiña van o viño e outras produtos. O meu xeito de traballar é esta». E polas súas palabras, e despois de corenta anos, non parece que teña moita intención de cambiala.
«Estou xubilado, pero doume de alta para traballar tres meses», aclara cando se lle pregunta se pola súa idade non está canso ou non preferiría dedicarse a outras actividades. «Ao meu gústame isto e, máis ben, é unha afección. Teño a dez ou doce persoas traballando e creo que eles están contentos comigo e eu con eles», aclara, asegurando que o que máis lle gusta é «o ver feliz á xente e poder servila como eu quero e podo. É a alegría máis grande. Non é o diñeiro porque necesidade, aínda que sempre hai, estou máis ou menos regular situado... Simplemente, trato de facelo o mellor que podo». En definitiva, a súa aposta é a de «dar calidade e que a xente estea moi contenta».
E famosos? Pasaron famosos polo Alegre? A resposta é afirmativa, aínda que o propio Elisardo recoñece que, nalgún caso, non foi consciente da súa presenza ata que xa habían pago e se habían ir: «Pasaron moitos e algúns que non me dei conta porque estaba a outras cousas», contesta mentres sinala que, entre os políticos, lembra a Xosé Manuel Beiras, e entre os artistas, a Millán Salcedo, de Martes e Trece. «Téñoo nunha foto comigo», resalta.
De igual modo, en catro décadas dirixindo este chiringuito, «vin de todo. Hai que ter un pouquiño de paciencia con algunha xente», incide, aínda que matiza que todo se compensa co rostro da maioría dos seus clientes cando lles serve. «É unha alegría. Para min é un orgullo moi grande». Neste punto, deixa claro que isto non evita que ás dez e media da noite, normalmente, péchese a cociña para que os seus empregados poidan descansar.
Elisardo é consciente de que cando se retirei definitivamente desaparecerá unha forma de entender este tipo de negocios de tempada. No seu caso, ademais, non vai haber substitución xeracional, xa que os seus cinco fillos teñen outros traballos e «non quero sacalos de aí». É propietario, ademais, dunha churrasquería e un hostal que «están pechados» e que ten intención de vender, xa que asume que serían un lastre insostible para as economías dos seus fillos. «Non poden aguantalos», remarca.
A súa historia é a historia dun empresario feito así mesmo, un quiosquero que traballou durante anos como mordomo en barcos mercantes onde aprendeu parte do seu oficio e que se converteu en toda unha institución na Lanzada. «Era o que operaba a faneca e a medusa. Logo veu Protección Civil, pero foi á miña conta porque estiven polo mundo adiante en barcos», sinala para explicar que, xunto con outro veciño da comarca xa falecido e que se desprazaba nun carro tirado por un burro, era dos poucos que entón sabían como actuar fronte ao veleno destas dúas especies. «Fixeron un libro e todo no que dicían O brujo da praia, por min e por outros que había aquí».