A presentación dun novo proxecto de asistencia sanitaria para a área de Pontevedra rememora o vivido con anteriores modelos xa desestimados
23 jul 2017 . Actualizado ás 05:00 h.A presentación dun novo proxecto de mellora da asistencia sanitaria para a área de Pontevedra que acabamos de presenciar esta semana, revívenos anteriores escenas de anos atrás que resultan calcadas. É un déjà vu que se repite, mesmo con algúns dos mesmos protagonistas aínda que se modifiquen escenarios e denominacións. O que antes se titulou «IV Fases de Montecelo» e despois «Novo Hospital», agora denomínase «Gran Montecelo».
Máis aló do mareo causado polo carrusel de proxectos, títulos e promesas de todos estes anos, o único demoledoramente certo é que os 300.000 habitantes da área sanitaria de Pontevedra sufrimos décadas de atraso na calidade da atención hospitalaria porque os debates políticos e os subseguintes vaivéns a cargo de a Xunta de Galicia, condenáronnos a sucesivos adiamentos e posteriores revisións das decisións que parecían incólumes. Xa non foi só cuestión do tránsito do bipartito PSOE-BNG ao primeiro goberno de Feijoo, que motivou un xiro radical no enfoque da solución hospitalaria para Pontevedra. É que ao longo dos tres mandatos do político dos Peares revisouse a formulación ata o extremo de cambialo diametralmente.
Estamos ante a solución definitiva? Probablemente, si. O grao de consenso político e institucional é maior que nunca. Pero inquiétame que se chegue a cumprir o calendario. Tanto en tramitación do proxecto, como execución de obras e na dotación dos 140 millóns de euros de investimento anunciado. Nos últimos anos acostumámonos a ver que o «talón de Aquiles» deste tipo de macroproyectos é o financiamento, sobre todo se se empregan fórmulas mixtas público-privadas como no caso de Vigo, coa retahíla de queixas que coñecemos.
Agardemos que o «Gran Montecelo» sexa público 100 % aínda que supoña inducir serias dúbidas sobre o cumprimento dos prazos. Dubido seriamente que no 2021 comece a verse o resultado das obras porque as demoras son endémicas aos macroproyectos.
Outro «día da marmota»
Entre os xornalistas locais cítase a miúdo o símil do «día da marmota» para soportar con certo humor a atafegante reiteración de determinados asuntos da «axenda pontevedresa» que parecen seguir sempre no mesmo estado. Xa que logo acódese á comparación coa situación satirizada na película Atrapado no tempo (1993) que protagonizou Bill Murray, quen encarnaba a un meteorólogo que vivía e revivía sempre o mesmo día nunha pequena vila de Pensilvania onde acudía a facer a cobertura dun festival denominado «Día da Marmota» no que se predicía o fin do inverno.
Esa sensación recorrente, de revivir situacións que xa se experimentaron anteriormente, alaga aos xornalistas locais con diversos asuntos que son recidivantes, por exemplo o futuro de Elnosa; o contrato das piscinas de Campolongo; a necesidade dun novo PXOM ou este asunto do futuro hospital de referencia. Témome que esa mesma sensación recorrente invadirá aos cidadáns a pouco que teñan seguido o devir dos sucesivos proxectos que presentaron aos catro ventos os gobernos que estiveron a cargo de a Xunta: o bipartito PSOE-BNG no 2005; o goberno de Núñez Feijoo no 2010 baixo o influxo de Telmo Martín e, finalmente, de novo a Xunta de Feijoo co novo enfoque propiciado polo conselleiro Vázquez Almuíña desde o 2016, que se consumou no acto oficial do pasado martes.
Volta á sensatez
Unha vez desestimada a idea de construír desde cero un novo hospital en Monte Carrasco (Marcón) ao que lle puxo a proa o Concello de Pontevedra coa súa negativa a colaborar na súa edificación, conexión a servizos e subministracións elementais, resultaba de caixón que a solución pasaba por desempoar e puír a opción anterior.
Resulta obvio que as previsións que se planificaron no 2005 para a chamada «IV Fases de Montecelo» quedaron moi superadas doce anos despois. As novas necesidades débense axustar á demanda de camas hospitalarias, de renovados servizos cirúrxicos e terapéuticos, en consonancia coas patoloxías máis recorrentes e coa redistribución de áreas sanitarias que o Sergas decidiu fai un par de anos. O futuro «Gran Montecelo» terá medicamento nuclear, radioloxía, e unidade de cuidades intensivos (uci) pediátrica, entre outros servizos dos que actualmente carecemos na área de Pontevedra.
Do mesmo xeito que se demandou unha maior ampliación de servizos como duplicar espazo e boxes na zona de Urxencias, o maior pescozo de botella que temos hoxe en día, o novo proxecto require ser máis diáfano noutros aspectos. Resulta especialmente inquietante a indefinición que persiste no actual goberno galego co Hospital Provincial.
Este centro sanitario xa centenario conta con algúns servizos excelentes aloxados nas súas instalacións como Pediatría ou Psiquiatría cuxa solución de continuidade non pode arriscarse. As reservas mostradas por representantes do persoal e por algúns axentes sociais fundamentan a sospeita de que a Consellería de Sanidade aínda non ten clara unha idea de aproveitamento do actual Provincial. Vendo o que pasou noutras cidades galegas, Pontevedra non debería sufrir unha perda similar.