Veciños de diversas parroquias rebélanse contra o símbolo máis icónico da política do acougado de tráfico que o Concello de Pontevedra pretende estender
18 jul 2017 . Actualizado ás 12:53 h.A manifestación veciñal do sábado contra a instalación de lombos en diversas localizacións do cinto de parroquias do municipio pontevedrés supón a escenificación dun movemento de protesta ata agora descoñecido no rural. Hai síntomas inequívocos. Que o alcalde da cidade háxase apresurado a intentar desmentir á nova plataforma veciñal “Ou rural tamén existe”, alegando que o goberno que preside «gasta cinco veces máis por habitante do rural que na cidade», evidencia a ansia de Miguel Fernández Lores por atallar un foco de protesta incómodo. Máxime cando o propio Lores ten a gala que reside na parroquia de Marcón. Pero resulta innegable que o centro urbano foi o gran escaparate das reformas que apenas salpicaron ao cinto periurbano. E que os lombos que son o símbolo máis icónico -tamén o máis impopular entre condutores- cheguen con dúas décadas de atraso ás parroquias, antes que a construción de beirarrúas, produce rexeitamento entre a veciñanza.
Combate de fondo
Non creo equivocarme ao vaticinar que asistiremos a un combate de fondo. O Concello que conta para estender os lombos coa maquinaria e os cuartos da Deputación grazas (unha vez máis) ao crucial papel de César Mosquera desde a vicepresidencia da institución provincial, non vai a cejar no empeño.
Convén lembrar que Lores e os seus gabinetes están «afeitos» aos pulsos longos. En 1999, en pleno verán e recentemente posesionado, decidiu arrincar coa peonalización do centro histórico. Era unha medida sen precedentes que supuxo o inicio do «modelo de cidade» que agora asume a maioría da cidadanía pero que entón tamén tropezou cunha oposición activa e belixerante. Seguiron meses e anos dun aluvión de críticas. Tamén houbo manifestacións de protesta contra determinadas medidas como o ensanche de beirarrúas; a colocación das almenas cuadrangulares; a reordenación do tráfico no eixo Peregrina, Sagasta, Frei Juan de Navarrete (o famoso «xiro á esquerda»), a restrición de prazas de aparcadoiro e mesmo a colocación dos primeiros lombos en Fernández Ladreda e Campolongo. Agora pódennos soar arcanas, pero a asunción de tales decisións que impulsaron o modelo de cidade agora tan celebrado e premiado, non foi sinxela. Resulta evidente que a organización dunha fronte veciñal que aglutina malestares de Verducido, Xeve, Mourente, Salcedo ou Tomeza reflicte un grao de rexeitamento aos lombos moi belixerante. A xulgar polos decibeis de cabreo exhibidos polos manifestantes de onte, a empresa non lle vai a resultar sinxela ao goberno local, que se somete a un test de esforzo cuxa tradución en resultados poderemos calibrar nos próximos comicios municipais.
Roubo no Museo
A subtracción do cadro Vilamaior que transcendeu dous anos máis tarde do suceso, suxire aspectos chocantes na xestión do caso. A noticia do roubo do cadro Vilamaior que acaba de ser admitida polo Museo de Pontevedra dous anos despois da subtracción, imaxínome que lles terá deixado tan perplexos como a min tanto polo silencio que rodeou o asunto como por diversos matices que o ambientan.
Non se trata de ser cándidos e pensar que o noso Museo estea a salvo das garras dos depredadores de arte. A proliferación de roubos de arte en todo o mundo é imparable. Pero no caso desta obra, un cadro de pequenas dimensións pintado polo autor marinense Lino Villafínez en 1934, que estaba colgado nunha das salas do Sexto Edificio, hai aspectos certamente rechamantes.
Á vista das informacións coñecidas nesta semana, existen dúbidas sobre os tempos que transcorreron entre que se coñeceu o roubo e a presentación da denuncia en Comisaría; tamén se filtraron certas estrañezas sobre o destino das gravacións das cámaras de seguridade existentes, xa que as imaxes resultarían cruciais para que a Policía encamiñase as pescudas. Neste aspecto querería resaltar o que afirmou en declaracións a La Voz de Galicia Ernesto Vázquez-Rey , secretario da asociación Amigos do Museo e primeira persoa en dar a voz de alarma publicamente, a raíz do aviso dun anónimo. Para el «non hai dúbida algunha» de que o ladrón «contou con axuda interna de alguén do persoal do propio Museo», o que xera maior desconfianza. E sen dúbida descarta un roubo de pasamontañas.
Niveis de seguridade
Mesmo parece que a incómoda situación que se vivía no momento dos feitos na cúpula da propia institución, cun director de xestión imposto politicamente, colocado para asfixiar ao auténtico director que é o que sabe, entorpeceu á investigación. En canto ao traballo policial, o seu resultado en todo caso foi mediocre. E aínda resta outro ángulo: se Pontevedra se pode enseñorear de ter o mellor Museo Provincial de cantos existen en España -segundo afirmación estendida na comunidade museística nacional- os niveis de seguridade nos seis edificios que compoñen a institución deberían estar á medida requirida. A aparente sinxeleza coa que foi roubada a pintura Vilamaior das paredes do Sexto Edificio, alimenta a dúbida.