Rematou maxisterio e empregouse como educador no colexio da ONCE. Logo, deixouno todo por afiar
30 jun 2017 . Actualizado ás 05:00 h.Carlos Gómez González cre que o seu pai era un sabio. E o seu pai, que cantaba moito e que contaba ben as moitas historias que protagonizara, como cando tras a Guerra Civil tivo que escapar desde Pontevedra a Portugal, díxolle moitas veces que «a vida hai que vivila, pasándoo ben cando se poida». E Carlos, que ten 68 anos, intentou aplicar á súa existencia as palabras do seu proxenitor. Non parece el un home de vida esaxerada. Case todo o contrario. Todo o que conta retrátalle como unha persoa metódica, pausada... aínda que conforme vai sacando anécdotas da súa vida vaise vendo que mesmo leva un aventureiro dentro. Quen é Carlos Gómez? Carlos é dos poucos afiadores da vella escola que continúan en activo. Ten o seu cuchillería en Pontevedra. A escusa para falar con el é, precisamente, a supervivencia do seu negocio, que abriu as portas en 1950 e que aí segue, xunto á praza de abastos. Pero a conversación acaba indo tamén cara a outros camiños. Porque o archiconocido cuchillero resulta que, nun principio, ía para profesor. De feito, ten o título de mestre.
A vida de Carlos Gómez empeza na praza da Pedreira, en plena zona monumental, onde naceu. O seu pai era afiador e a súa nai deixábase os ollos cosendo e indo logo a vender á feira. Desde pequeno, Carlos axudaba ao seu pai na cuchillería. Di que lle gustaba velo afiar na roda e escoitar como cantaba mentres facía o seu traballo: «A min nunca se me deu por aí, e tampouco por asubiar pero el sempre cantaba... el era un sabio, chamábase Serafín». Aínda que facía os seus primeiros pasos no oficio familiar, Carlos non deixou os seus estudos. Primeiro estivo no colexio Inmaculada e logo foi á Universidade. Fixo Maxisterio en Pontevedra. Co título recentemente sacado, pasóuselle pola cabeza opositar. Pero ao final apareceulle un traballo e o seu destino cambiou. Converteuse en educador no colexio da ONCE. Lembra aqueles anos con sorriso: «Era moi bonito traballar con persoas cegas, tiñan moitísimo afán por superarse». El aprendeu a escribir e a ler en Braille e aínda pode facelo actualmente. «Iso non me esqueceu nunca», di.
Vendedor de embutidos
Uns anos despois deixou a ONCE e encadeou varios traballos.
«Era unha época na que si ou si había que traballar moito, había que gañar o pan»
, indica. Foi viaxante dunha empresa de embutidos de Pamplona. Percorría media Galicia vendendo chourizo e demais bondades do porco. Ata que os coitelos se toparon no seu camiño. Si. O seu pai, que se ía facendo maior, necesitaba axuda na cuchillería. E Carlos e a súa muller acudiron a botar unha man. Ao principio, compaxinou o traballo de comercial de embutidos co da cuchillería. Logo, decantouse polo negocio familiar. E fíxoo, sostén, «
porque tiña un bo mestre».
Insiste el en que afiar ten truco. Sinala que só se pode facer ben cun bo mestre. «Fai falta moita práctica pero tamén alguén que che ensine, eu tiven esa sorte. Veño dunha familia de afiadores de Ourense, de Nogueira de Ramuín, meu avó xa era afiador, andaba polas feiras», indica. Cóntao e mira cara á roda de afiar manual que preside a entrada do seu negocio. Xa non a utiliza, pero non se desfaría dela «por moitos cartos que me deran». A roda era do seu pai. Percorreu con el cada esquina de Portugal, así que Carlos a ten como peza de museo.
Un escóitalle falar do oficio, contar que ten 68 anos pero que segue activo, motivo polo cal só cobra media pensión, e pregúntalle: pero entón vostede segue ou non a filosofía do seu pai de gozar da vida? E sen apurarse a falar, co ritmo igual de pausado que antes pero cun sorriso enorme, Carlos conta. «Vaia se o paso ben, fágoche moitas cousas», di.
Foi un apaixonado da bici, aínda que a deixou hai algún tempo. Durante anos, fixo pesca submarina e aínda de cando en vez a practica, aínda que un contratempo nun oído apartouno un pouco da súa afección. Gústalle levar a casa a costa desde moza, polo menos cando vai de vacacións. Por iso percorreu media España facendo campismo -na súa lúa de mel estivo un mes polo Cantábrico coa tenda de campaña- e por iso gran parte dos seus recordos de viaxeiro son a bordo dunha caravana. Agora tena parada. Pero úsaa igual. Resulta que Carlos conta cun pedacito de ceo na terra. É unha leira, preto de Areas, onde as noites na caravana compleméntanse cos mergullos na praia, os churrascos en familia e os risos dos seus. Fala con orgullo dos seus fillos. Pero, sobre todo, saca unha foto de dous nenos e di: «Mira que dous netos... e un máis que ven agora. Isto si que me fai feliz».
«Meu pai era un sabio», di de Serafín Gómez, quen fundou a Cuchillería Gómez
Di que afiar ten truco, e que é imposible facelo ben se non se ten un bo mestre