O neno que se puña nervioso ao competir agora adestra a mente de grandes deportistas

Iago López Roel di que está convencido de que todos os días pode aprender algo no seu traballo. Cóntao cun sorriso franco e explícao de tal xeito que queda claro que a súa non é unha frase feita. Iago é psicólogo, especialista en psicoloxía deportiva ou de alto rendemento e a miúdo adestra a mente, axuda a concentrarse ou a xestionar o seu tempo a mozos que se sacan os seus estudos mentres adestran cinco horas ao día. «Como non vas aprender de persoas así? Ti achégaslles cousas, pero eles ensínanche moitísimo. Todos os días aprendes, claro que si», indica.

Iago López recibe nun despacho pontevedrés que cheira a novo. De feito, case non está nin amoblado aínda. Conta que está a dar os seus primeiros pasos como autónomo despois de moitas colaboracións con distintos profesionais. Nese despacho de paredes brancas sen cadros, adornos nin plantas aínda, con todo, hai un trocito de parede totalmente enche de cor, con trazos artísticos irregulares e alegres, que dá vida a todo o espazo. Dá a sensación de que combinan co sorriso e entusiasmo que el exhibe. «Pintouno o meu tío, e a verdade é que si que dá vida á isto», di.

Iago empeza contando polos seus inicios universitarios. No instituto, gustáballe a historia e a psicoloxía, pero decantouse por esta última porque quería «entender como funciona a mente humana». Foise a Santiago a facer a carreira e, ao seu termo, marchouse a Cataluña a cursar un posgrao de psicoloxía deportiva e alto rendemento. Descubriu que ese mundo lle gustaba. Por que? «Pois non o sei moi ben. Sempre me tirou o deporte. Practiquei fútbol e atletismo e sempre me chamou a atención o nervioso que me puña á hora de competir. Creo que é algo que lle pasa a moitos nenos, novos e adultos. E quixen enfocar a miña actividade laboral por aí».

Co Celta ou o Pontevedra

De volta de Barcelona, púxose a traballar ao lado de profesionais na materia como Joaquín Dosil. Traballou, ben realizando sesións de grupos ben personalizadas, con distintos equipos de Galicia, desde o Deportivo, ao Celta pasando polo Pontevedra. Que achega el aos deportistas? Adestramento mental. Si. Conta que tan importante é como o exercicio físico é adestrar a mente para aumentar o poder de concentración, saber xestionar as emocións, tanto se veñen derivadas de éxitos como de derrotas, combater e manexar o estrés e tamén aprender a dosificar os tempos, «porque adestrar cinco horas ao día e á vez estudar bacharelato ou outra cousa é complicado, e é bo saber como organizarse».

Para explicar a importancia do adestramento mental, ponlle nomes e apelidos coñecidos por todos. «O paradigma é Rafa Nadal. Nos seus mellores tempos o que sempre destacaba del era a cabeza que tiña, a súa temperanza. Ese xeito seu de non perder nunca os nervios». Cita a outro grande do deporte: Javier Gómez Noya. «Nunca traballei con el, pero creo que é outro gran referente», indica. Traballa de forma habitual, e con distintas federacións no Centro Galego de Tecnificación Deportiva. Adestra a grandes deportistas de loita, bádminton ou natación. E faino sempre coa mesma filosofía: «Sempre se pode mellorar na vida, non hai que pórse límites. Sen perder a perspectiva, sendo realistas, hai que ter confianza en que sempre hai marxe de mellora».

Chámanlle de concellos e entidades para dar charlas e cursos. Algúns relatorios están relacionadas cun asunto na crista da onda, como a que vai dar o venres en Marín -ás 20.30 horas na biblioteca Vidal Pazos-: falará do papel dos pais no deporte. Que opina el respecto diso? «Os pais adoitan pór a mellor das vontades. Na maioría dos casos que me atopei estaban preocupados, sobre todo, por non saber axudar aos seus fillos cando se poñen nerviosos para competir ou cando se senten moi mal por perder».

Os pais e o deporte

É dicir iso e que a charla derive nunha reflexión sobre o medo que hai na sociedade ao fracaso. «Non creo que haxa pais, salvo algún demente, que avergoncen aos seus fillos e fáganlles sentir mal por perder nunha competición. Pero si ocorre que ás veces estamos vendo un partido, Messi ou calquera outro fallan un penalti e todo o mundo lles chama paquetes e critícaos. Os nenos son como esponxas e iso veno. Notan que fracasar non está ben visto», indica Iago.

Iago fala de nenos e lembra o neno que el foi. Lembra o seu colexio, o Álvarez Limeses, e di que lle garda moitísimo cariño. Fala tamén do fútbol e do atletismo. E, case como sen querer, di: «Gustábame facer deporte, pero non puiden facer todo o que quixen porque estiven enfermo». Cóntao coma se tivese unha gripe. Algo pasaxeiro. Pero non foi así. Diagnosticáronlle un cancro aos cinco anos. E non foi ata a adolescencia cando a enfermidade lle deu cuartelillo. Non é el de victimismos. Nin de deixarse caer. Di que non ten recordos malos do cancro. «Era pequeno, supoño que foi peor para os meus pais», conta. Logo, insiste no moito que lle axudaron no colexio. En que lle consentiron. Resalta o bo da súa vida. E conclúe: «Hai que relativizar os problemas. Estamos aquí, temos vida, gocemos e melloremos».

---

---

---