Deixou a súa carreira profesional como consultora química en Londres, coa que percorreu o mundo, polos seus fillos
20 abr 2017 . Actualizado ás 11:17 h.Poucos minutos despois de comezar unha voda en Pontevedra que contaba coa presenza de varios xornalistas, Silvia Fernández Tobío púxose xunto aos noivos con dous folios escritos polas dúas caras e, lendo o que escribira esa mesma semana, -avisáronlle de que tería que ler na cerimonia facía só uns días- empezou a arrincar gargalladas a todos os presentes ata conseguir facer chorar a uns cantos. Rematou e sentouse no seu sitio. Foi unha desas actuacións nas que non hai disparidade de opinións, e será a que lembren os asistentes cando pensen naqueles discursos. Poucos de entre quen non a coñecían imaxinaban entón que vinte e catro horas despois estaría a aterrar en Londres, onde acaba de deixar unha carreira profesional de once anos viaxando polo mundo como consultora de plantas químicas.
Cando intenta explicar o que foi o seu traballo durante máis dunha década, Silvia é tan clara como o foi naqueles dous folios polas dúas caras: tiña que repasar in situ e un a un todos os elementos que forman parte de fábricas que empregan químicos e que poderían resultar perigosos en caso de urxencia. Tamén analizaba exactamente que ocorrería se chegase a producirse un desastre nela e como, e a canta xente e bens materiais afectaría.
Foi facendo este labor como percorreu medio mundo. Corenta países para ser exactos. Visitou gran parte das refinerías que hai en lugares tan e tan pouco exóticos como Cuba, Brasil, Colombia, Sudáfrica, Corea do Sur ou Xapón. Tras dous meses no país nipón comezou a súa historia de amor con Alfredo Verna, un compañeiro de traballo italiano con quen xa fixera varias viaxes de traballo. Hoxe fala desde Torino, a cidade natal daquel home, co que agora comparte un matrimonio e dous fillos, Carlo e Julieta.
Foi tamén o seu emprego o que a levou no 2009 a Teherán. Tiñan que levar a cabo unha consultoría nunha planta coincidindo coas eleccións nacionais. A semana previa aos comicios as rúas fóronse enchendo de xente que protestaba pola posible reelección de Mahmud Ahmadineyad. «Pero eran protestas divertidas, a xente saía e estaba alegre», explica Silvia. Naquela misión coincidían con dous grupos máis doutros países cos que teceran unha amizade e con quen convivirían un mes.
Cando o día das eleccións remataron o seu traballo, a moza pontevedresa chamou á súa nai. Esta preguntoulle se estaba ben e se decatouse do que estaba a ocorrer en Irán. O certo é que non o fixo, así que abriu a fiestra e viu sobre a capital, ao fondo, unha nube negra, coma se a cidade enteira estivese en chamas. Colleron un taxi. «Soaban os Gipsy Kings, nunca esquecerei», e puxeron rumbo ao hotel. Tras enfilar unha das grandes avenidas atopáronse unha liña de lume que separaba aos manifestantes da policía. Asustáronse, sobre todo cando viron ao taxista baixar o portelo e comezar a berrar. Só querían chegar ao hotel, situado fronte a unha embaixada. O condutor arrincou, pero rapidamente deu a volta, regresou ao lugar dos disturbios e saíu do taxi para unirse ás protestas e berros dos seus compatriotas. Nas autovías que rodeaban Teherán chovían macetas e outros obxectos que a xente, indignada, tiraba desde as pontes que as cruzaban. Crían que houbera «tongo». «As urnas eran como neveiras de praia; era imposible que contasen todos os votos cando aínda estaba a xente depositándoos». Recoñéceo con serenidade a pontevedresa.
Chegou alí a través dunha bolsa da USC que lle abriu as portas a un máster en Loughborough Universitiy, en Leicestershire. Era enxeñeira química e pouco despois de regresar a Santiago recibiu a oferta de traballo para a consultora. Nunca pensou que tería que esixir que a sacasen dun país en plena revolución, «unha de tantas que se vai disipando a media que a xente se calma e asúmeo», explica. O seu aínda noivo pediulle que agardase un día máis para garantir a súa seguridade. Fíxoo, e unha semana despois estaban a cear novamente en restaurantes.
Do Xapón aprendeu a integridade e honestidade da xente; de Cuba a súa filosofía á hora de tomarse a vida como vén; de Sudáfrica, que o medo é relativo; e de Colombia, que alí ten unha terceira casa. Pero a lección que máis lle cambiou a vida foi a que lle deron Carlo e Julieta, polos que decidiu deixar un traballo tan absorbente e descubrir que pode volver ilusionarse con proxectos. Son todos os que a Universidade de Cambridge, en cuxa Oficina Estratéxica de Investigación traballa desde febreiro, ten polo mundo. E en casa.