A deseñadora que chegou por casualidade e triunfou

Alfredo López Penide
López Penide POIO / LA VOZ

POIO

CEDIDA

Oriúnda de Poio e residente en Barcelona, ten claro que «os soños se poden facer realidade»

28 jun 2017 . Actualizado ás 10:04 h.

«Por casualidade». Con estas dúas palabras, Amai Rodríguez (Poio, 1985) explica como chegou ao mundo da moda, un mundo no que xa cultivou importantes premios. «Estaba a estudar Belas Artes en Pontevedra e a miña nai suxeriume que fixese a proba de acceso de moda. Inscribinme, saíume ben e, de feito, gustoume tanto que deixei a facultade para dedicarme unicamente á moda. Para min era o camiño que necesitaba para crear unha forma de expresión que non atopei, se cadra, en Belas Artes. Non é algo que me vinga de familia ou que nela haxa xastres... Foi pura casualidade, pero estou moi contenta daquela decisión», sinala desde Barcelona.

Xurdida da primeira promoción de Esdemga, os Estudos Superiores de Deseño Téxtil e Moda de Galicia, este ano está a ser moi especial para esta deseñadora. Non só polo seu retorno ao Ego de Cibeles, durante a pasada Madrid Fashion Week onde presentou a súa terceira colección, ou pola apertura da súa tenda en liña e dun punto físico de venda en Barcelona, senón porque tamén porque recentemente a Asociación de Mozas e Novos Deseñadores Españois concedeulle o Premio Nacional á Excelencia Empresarial en Moda na categoría de moda para muller.

«Aínda estou que non mo creo», apunta cando se lle pregunta por este último galardón. «Que che dean un premio así me motiva para seguir adiante porque emprender está xenial, pero é complicado», engade. Neste punto, Amai Rodríguez destaca que saíu de Cibeles con varios encargados, polo que «estou a facer miniproducción. Lentamente, aos poucos, sen grandes cantidades».

Tras culminar os estudos de Esdemga, debuta no Ego de Cibeles coa súa primeiro colección, que logo levaría ao concurso Its Fashion 7 de Trieste (Italia) e á pasarela Modorra Trans de Bilbao. Entre abril e outubro daquel 2008 traballa como deseñadora para Zara Woman. Este período serviulle como experiencia nunha gran empresa: «Está moi ben saber como se move un xigante, coñecer por dentro a maquinaria».

Logo viría a súa segunda colección e o seu novo pase por Cibeles coa que obtería o Premio L'Oréal París, e xa no 2010 acode á Galicia Fashion Week e pódense contemplar os seus deseños na Fashion Freak de Madrid e Barcelona, onde está asentada na actualidade. «Aquí aínda hai moitísimos talleres, mozos emprendedores, asociacións de artistas... Case calquera cousa é posible realizar aquí», á vez que ten a sensación de que na comunidade galega falta algún tipo de plataforma que sirva para impulsar a creadores emerxentes.

A cidade condal é con Gaudí un expoñente da arquitectura surrealista, un movemento artístico que impregna as creacións desta deseñadora. A final de contas as súas coleccións, como ela mesma indica, «sempre viran ao redor dun concepto e o surrealismo sempre me gustou como movemento, o romanticismo tamén, pero se algo define a colección son os prints que creei coas miñas propias ilustracións a man».

«Gústame moitísimo a seda, sobre todo pola caída -indica cando se lle pregunta polos materiais cos que se sente máis cómoda traballando-, pero depende do que queiras transmitir. Gústame a contraposición de texturas que é o que consigo nesta colección... Jerséis de la con saias vaporosas tipo seda... Cada un axúdache a crear unha sensación diferente». En todo caso, se hai algo que chama a atención é que se trata de deseños que parecen non entender de idades, nin de situacións. «Tamén me sorprendeu. Eu víaos como moi casual e os estilismos estanos levando a vodas», recoñece entre risos.

Neste punto, xorde o debate: tenda física ou virtual. Amai teno claro. «Ter tenda en liña é xenial, pero poder ver ao público como se proba as pezas, como che fai preguntas ou, mesmo, aconséllache... O contacto con esta realidade non ten prezo», subliña. Mentres mira con decisión ao futuro, un futuro no que ten claro que vai loitar por «seguir sacando a miña marca. Sei que é moi difícil porque é un traballo continuo, pero os soños pódense facer realidade».