O servizo, que conta con 38 facultativos e catro residentes, dá cobertura a todas as operacións
29 may 2017 . Actualizado ás 15:35 h.María Ángeles Carro Roibal, Maruxa, (Ferrol, 1954), é desde hai doce anos xefa de servizo de Anestesioloxía e Reanimación do Complexo Hospitalario Universitario de Pontevedra (Chop). Exerce o medicamento desde decembro de 1976.
-Cantos profesionais forman o servizo que dirixe?
-Levo como xefa doce anos, coincidiu a época en que houbo que fusionar os dous servizos cando se produciu a unión dos dous hospitais, Montecelo e Provincial. A boa relación entre os profesionais fixo que o arranque non fose complicado. Hoxe é un servizo conxunto. Somos 38 facultativos e catro residentes, sen esquecer o papel que xoga a enfermería. Hai dous xefes clínicos, un fundamentalmente no Provincial e outro aquí.
-Son suficientes eses recursos humanos?
-O persoal está equilibrada. Hai mobilidade entre os facultativos de ambos os hospitais dependendo das necesidades diarias. Ademais deses facultativos, o servizo consta de 18 quirófanos que funcionan diariamente de luns a venres, unha unidade de reanimación de alto rendemento en Montecelo con dez camas, unha unidade de espertar con sete camas no Provincial, dúas consultas de anestesia, que ás veces se aumentan a tres ou catro segundo as necesidades, e unha unidade da dor en Montecelo, que ten unha dotación arquitectónicamente moi boa. Tamén temos unha urpa, unha unidade de recuperación posanestésica, nos dous hospitais. Neste caso, a cociente si está un pouco escasa e agardamos que co hospital novo iso amplíese porque hai moito volume de operacións.
-Como cambiou a anestesioloxía coas novas tecnoloxías?
-Moitísimo, o cambio foi radical, pero xa non só na nosa especialidade, senón no medicamento en xeral. A aplicación da tecnoloxía ao medicamento hao feito evolucionar de forma exponencial. En radioloxía intervencionista ou cirurxía vascular esa achega foi importantísimo, por exemplo. Na nosa especialidade dispomos de máquinas de anestesia ou respiradores que antes nos daban un servizo mínimo, por así dicilo. Hoxe temos uns aparellos de anestesia e monitores hemodinámicos que miden as constantes vitais.
-Cales son as vantaxes?
-Foi moi positivo. Cando eu empecei tiñamos un pulsioxímetro, que detecta a saturación do sangue, hoxe todas as máquinas de anestesia veñen coa súa monitorización, miden moitos máis parámetros, a profundidade anestésica, da rejalación... É unha evolución moi favorable. Xa non se concibe nun país desenvolvido como o noso un medicamento sen iso. O profesional gaña moitos coñecementos acerca da fisiología, do que lle vai sucedendo ao paciente, e o paciente unha seguridade enorme, está moito máis controlado.
-O servizo de anestesioloxía e reanimación dun hospital é talvez dos máis descoñecidos polos usuarios?
-Si, claro. Non nos vendemos moi ben. Empezamos sendo un servizo pequeniño e hoxe somos moi grandes porque se fan todo tipo de operacións menos cirurxía torácica, cardíaca e neuroloxía. Foi algo que se foi conseguindo coa axuda de todos, direccións e profesionais, porque isto é un labor conxunto á que nós damos cobertura. Non se rexeita ningún tipo de intervención, os cirurxiáns fan esofagectomías, hepatectomías, cirurxía bariátrica, potenciouse a cirurxía laparoscópica, a urología, que é puntura, dento de Galicia... Creo que somos un servizo con prestixio e recoñecido, aínda que é moi novo.
-Nese volume de operacións ten que ver o aumento da esperanza de vida?
-Hoxe practicamente non hai limitación pola idade do paciente, si pode habela pola patoloxía. Hoxe pódese operar a unha persoa de 92 anos que se atopa moi ben e a idade non é óbice nin molestia para que non se meta no quirófano. Pode desaconsellarlle esa intervención se esa persoa ten moita patoloxía asociada. Pero iso pode pasar igual cunha persoa de 65 anos. Hoxe as persoas están coidadas e tan ben tratadas que se opera a xente que hai anos era impensable.
-Que tipo de consultas preoperatorias recibe o servizo?
-Facemos consultas de todos os pacientes que van operarse, aos que vemos previamente. Toda a cirurxía que facemos vémola ben sexa oftalmológica, ginecológica, cirurxía vascular, traumatológica e ortopédica, otorrinolaringológica, urológica... excepto as urxencias.