Carmen Pazos cumprirá a semana que vén os 22 no Xapón, do que se namorou e no que leva 4 anos
21 jul 2016 . Actualizado ás 07:52 h.Foi nunha desas longas e aburridas noites de sábado. Carmen Pazos tiña entón 15 anos e era moi tranquila. Non lle gustaba moito saír, si ler, e estaba enganchada aos documentais de Informe Semanal. Ese día botaron un do que apenas ninguén volveu a falar. Só ela. Non é capaz de lembrar o nome. Nin sequera pode dicir moi ben que foi o que fixo cambiar, pero o caso é que a namorou. Non dun só nome, se non máis ben dun pictograma. Trátase do concepto de día, de sol, e o de raíz, e lese Nihon, que en castelán se traduce igual de rápido e breve: Xapón. Conquistoulle o carácter tranquilo dos seus habitantes, a educación e a súa mentalidade caseira.
Rapidamente empezou a investigar sobre o país do sol nacente (significado dos kanjis que conforman o seu nome), e quixo apuntarse para estudar a súa lingua. Como aínda era moi novo e tería que desprazarse á Escola de Oficial de Idiomas (EOI) de Vigo ou A Coruña para estudalo, a súa nai fíxolle agardar a chegar a Bacharelato, coa firme esperanza de que para entón se lle pasou o antollo.
Así que a pequena Carmen empezou a estudar pola súa conta unha lingua que nos centros oficiais require de oito anos de estudo. O primeiro ano e medio foi asentando as bases dun idioma do que, ao rematar Primaria, os nativos dominan 1.900 pictogramas e do que para ler un xornal son necesarios uns 2.400. Pazos ía facer Químicas, así que xa se fixou no país nipón polo desenvolvida que ten esta industria.
Vendo que a cousa ía en serio, a súa nai accedeu a pagarlle unhas clases particulares. Mentres, a moza continuaba profundando nos costumes e cultura do que agora é o seu país de adopción. Nalgún momento do proceso outra cousa cambiou, e Carmen viu como a química pasaba a un segundo plano para ceder o seu lugar á pintura e a arte. Foi así como, navegando un día por Internet, descubriu a Kyoto Seika University, a única do Xapón que, entre outras cousas, ofrece a carreira de Manga.
Non se asusten, non é o seu. Pazos está a estudar Pintura. Xurdiulle a posibilidade de viaxar alí a través dunha bolsa que lle permitiría facer o exame de acceso á prestixiosa facultade de Belas Artes. Hai escolas nas que os alumnos unicamente se preparan para entrar nela. Pero en lugar de ir á gran cidade, a moza acabou nunha familia de acollida que vivía nun pequeno pobo, chamado Izumo, na prefectura de Shimane. Tiña 17 anos.
Como unha celebridade
Os primeiros seis meses, aínda que apenas entendía nada, foron «os mellores. A xente era moi simpática e tratábanme como a unha celebridade: parábanme polos corredores para sacarse fotos comigo, querían facer moitas cousas xuntos e ser os meus amigos». Pouco despois a situación cambiou. «Os xaponeses establecen unha especie de barreira cos estranxeiros. Non é racismo, porque non teñen mala intención, pero ven diferentes, ou inferiores, non sei», argumenta para explicar que, unha vez conseguido o achegamento que querían dela, rompían calquera vínculo.
Cando regresou a España quería quedar coa súa familia. «Se sigo aquí é pola miña nai. Viu todos os esforzos que fixera e díxome: ‘‘Non vas renderche despois de tantos anos. Vas volver a Kioto e facer os exames de acceso á Seika e, se aprobas, xa veremos como facemos''. Estar aquí non é nada barato». O ano que pasou en Izumo ao final foi case un agasallo. Tiña pensado ir directamente á universidade, pero o pobo estaba demasiado lonxe da universidade. O que non sabía entón Carmen é que alí atoparía ao que foi o mellor profesor da súa vida, un monxe que se graduou nesa mesma universidade e co que aprendeu todo o que necesitaba para conseguir entrar na facultade.
Agora, xa como alumna de terceiro de Pintura (queda un para rematar), está completamente integrada na sociedade xaponesa. Ten amigos tantos nipóns como estranxeiros, e para axudar a custearse os estudos, vai empezar a traballar como modelo occidental. Este traballo, xunto ao da galería de arte da súa facultade, permitiranlle seguir gozando dos seus catro meses de vacacións. En casa, onde se pon o sol.