A Fundación Josep Carreira reclamou na capital máis doazóns de medula
18 jun 2017 . Actualizado ás 05:00 h.Marosa Salgado é unha paciente de mieloma múltiple -unha enfermidade oncohematológica que polo momento non ten cura- desde fai sete anos. Ela foi unha das encargadas de explicar, a todos os que se pasaron pola carpa que a Fundación Josep Carreiras instalou onte no Paseo, a importancia que ten doar medula para os pacientes con algún tipo de leucemia. Este ano a campaña céntrase en pórlle data á curación. Para facela realidade, a fundación nivel leva máis de vinte anos intentando ampliar o número de doantes en España. Existe un punto fixo de información sobre como doar medula no hospital de Ourense e unha páxina web (https://galicia.medulaosea.org/) na que se pode consultar os requisitos para contribuír e o procedemento a seguir.
En Ourense, en maiores de 60 anos, a media de casos é de dez ao ano. Na poboación por baixo desa idade a enfermidade detéctase, anualmente, a entre catro e seis persoas. Son os datos que manexa o hematólogo do Complexo Hospitalario Universitario de Ourense José Anxo Méndez. «Moitas veces a xente oe a palabra leucemia e pensa nas agudas, con tratamentos intensivos de quimioterapia, pero hai varios tipos. Hai leucemias crónicas e leucemias agudas, con distinto diagnóstico e distinto tratamento. Mesmo dentro das agudas, algunhas teñen prognostico diferente», explica o especialista. É unha enfermidade grave. Nalgunha das súas variedades a curación pode acadar o 95 % de casos, mentres que noutros non supera o 50 % de probabilidades.
«Os pacientes con maior risco de recaer e que o tratamento inicial non sexa suficiente son os que necesitan o transplante de medula e xeralmente debe ser doutra persoa compatible», aclara Méndez. «O que permite o transplante é pór unha dose de quimioterapia máis alta e intensiva do habitual. Agora ben, é certo que existen dúas posibilidades: o autotrasplante e o transplante alogénico -dunha persoa a outra-. A diferenza é que co segundo o paciente recupérase antes porque as células que se infunden do doante tamén actúan contra as células tumorales que poidan quedar», aclara o hematólogo. Con todo, non só ten máis beneficios, senón que tamén implica un maior risco de mortalidade pola complexidade do proceso, segundo explica Méndez. «Hai que sopesar o risco de recaída do enfermo co risco de mortalidade que poida supor o transplante», engade.
«En Ourense, e na maioría das grandes cidades de Galicia, faise quimioterapia intensiva e autotrasplante. Mentres que os transplantes alogénicos levan a cabo en Vigo, Santiago de Compostela e A Coruña». Polo xeral, os enfermos van recibir o mesmo tratamento sen importar o lugar de Galicia no que se atopen porque os hospitais seguen as liñas marcadas pola Sociedade Española de Hematología que, á súa vez, son as mesmas que se empregan en Europa e nos Estados Unidos. «Se un paciente pode recibir un tratamento que o beneficie e non dispomos del aquí derivámolo onde corresponda», puntualiza o hematólogo sobre unha das dúbidas máis frecuentes que expoñen as persoas ao chegar a consulta. Outra desas dúbidas máis comúns é que xera a enfermidade e, na maioría dos casos, non se pode establecer unha causa. «Non é unha enfermidade hereditaria e é pouco frecuente, así que tampouco se debe xerar alarma respecto diso, pero é importantísima a doazón de medula para que aqueles que necesitan un transplante e non teñen familiares compatibles, que son a maioría, poidan continuar o seu tratamento», finaliza.
«Doar medula non supón unha operación, é como doar sangue»
Toda persoa de entre 18 e 55 anos que non teña enfermidades que poidan agravarse coa propia doazón ou que poidan ser transmitidas ao paciente receptor pode contribuír coa causa dos enfermos que o necesitan.
«Doar non supón unha intervención cirúrxica, é como unha doazón de sangue normal, da cal se extraen as células nai que interesa introducir ao paciente cunha picada», sinala José Anxo Méndez. A recuperación por parte do doante das devanditas células prodúcese en poucas semanas porque se rexeneran soas e non supón ningún risco para a saúde nin impide futuras doazóns en caso de necesitalo para un irmán ou querer repetir o comportamento altruísta.
«As leucemias agudas son máis comúns en xente maior que en xente nova, como ocorre con case todos os cancros. O que pasa que adoita impactar máis cando é unha persoa nova a que a padece. E ao principio, comunicar e facer entender o diagnóstico é complicado porque o paciente recibe a información de que ten que someterse a quimioterapia e permanecer un mes illado. Iso rompe os esquemas de calquera persoa. Pero aos poucos días prodúcese un xiro mental que fai que o enfermo se centre en seguir ben o tratamento e controlar os síntomas», engade o especialista José Anxo Méndez.