A cooperación internacional e a familia hana levado a vivir en tres continentes
05 jun 2017 . Actualizado ás 20:17 h.«O meu nome é Irene e gústanme os cambios. Desde o meu nacemento todos souberon que o meu non era estar queda. O meu compañeiro de vida é italiano; o meu primeiro fillo, semiinglés e a segunda, bruxellois. Son allaricense de nacemento pero salmantina, madrileña, francesa, inglesa, india e un pouco belga de corazón». O cartón de presentación de Irene Seara Ouro é longa, como a súa experiencia no mundo. Clara e decidida, como a súa personalidade. E aínda en plena ebulición, como a súa vida.
Despois de cambiar os estudos de Comunicación pola cooperación internacional, en 2011 trasladouse a Exeter (Inglaterra), onde á súa parella lle concederon unha bolsa de doutoramento. «Alí estivemos tres anos que me serviron para darme conta de que Inglaterra non era o noso lugar -afirma-. As súas paisaxes marabillosas, a súa calidade de vida e as súas oportunidades non enchían a frialdade das súas xentes que, aínda que amables e correctas, non acababan de abrirse á nosa pequena familia».
En 2013 decidiron irse á India a realizar o estudo de campo das súas teses: «Con dúas maletas e un neno de dous anos aterramos en Bangalore. Seis meses de bela intensidade india onde o contacto humano volveu ás nosas vidas. Alí traballei nunha organización de mulleres feministas, en programas de apoio ás vítimas de violencia machista. Nunca nos sentimos así de arroupados por descoñecidos, sobre todo Matteo, que aprendeu a levar con humildade a súa fama de pequeno louro europeo». Pero tiveron que volver: «En Exeter traballei nun bar pequeniño que me permitiu coñecer a cultura inglesa. Non rematei o meu doutoramento pero, grazas á miña experiencia de camareira, poderíase dicir que fixen unha tese sobre os ingleses nos bares de principios do XXI». En 2014 empezou a ver as primeiras mostras de hostilidade cara aos españois. E en xaneiro de 2015 Irene e a súa familia cambiaron de novo. Bruxelas, cunha bolsa Marie Curie polo medio, foi o seu seguinte fogar: «Despois dunha dura loita de seis meses contra a burocracia, que non me permitía quedar no país se non traballaba ou casaba, naceu a pequena Lola. Dar a luz no estranxeiro foi o mellor que me puido pasar: un parto perfecto e respectuoso sen ningunha intervención médica. ¡Igualito que en Ourense co meu primeiro fillo!».
«Bruxelas -aclara- non é un lugar doado para atopar traballo, non porque non haxa, senón porque para cada posto hai 100 persoas máis novas e máis formadas que ti. Pero, por fin, chegou. Traballei nunha asociación cultural para discapacitados intelectuais onde realizamos todo tipo de talleres en artes. Unha experiencia gratificante a nivel persoal e laboral». Para ela Bruxelas foi un descubrimento: «Gústame a cidade. Non é para nada a cidade norteña perfecta, como Gante ou Anveres. Está chea de bares onde a xente se para despois do traballo, de mercados de produtos internacionais e, sobre todo, chea de brocantes, mercadillos de segunda man onde un día a xente saca as súas cousas á rúa e véndeas baratísimas. Os belgas son boa xente, máis familiares que os ingleses e con mellor comida, pero Bruxelas tamén ten as súas cousas non tan boas: o seu clima, a súa burocracia, a súa pésima atención ao cliente e os seus belgadas diarias, experiencias fóra da razón humana que rozan o absurdo».
Despois de dous anos e medio, Irene conclúe que Bélxica tampouco é o país. «Alá onde vivamos, mellor ou peor, sempre estará a idea de volver ao sur e volver a casa, aínda que esa idea sexa, talvez, o cambio máis difícil ao que nos enfrontemos porque a espiral de cambio nunca morre».
itinerante
Irene Seara Ouro (Allariz, 1982) estudou Comunicación en Salamanca, pero enseguida deu un golpe de temón e empezou a traballar como profesora de español para inmigrantes. Tamén deu clases en Francia.Cursou en Madrid un doutoramento en Comunicación, cambio social e desenvolvemento que a levou a Centroamérica. A partir dese momento viviu en Inglaterra, India e Bélxica, onde actualmente reside.
«Bruxelas é moi medieval: dime onde vives e direiche quen es».
traxectoria vital
«Bruxelas é moi medieval: dime onde vives e direiche quen es». Bruxelas é unha cidade medieval en canto á súa sociedade, segundo descríbea. «Está a realeza, composta pola xente que traballa na Comisión e o Parlamento europeos. Despois está a nobreza, integrada polos belgas flamencos; logo, os grupos medios, cos belgas valones (francófonos), e logo, os estratos máis pobres, con inmigrantes, na súa maioría do Magreb. Esta cidade divídese en 19 concellos desiguais. Dime onde vives e direiche quen es. Hai barrios ricos e barrios pobres, como en todas as cidades, pero aquí teñen orzamentos independentes polo que as escolas, garderías e servizos non son os mesmos», conta Irene.
«Na clase de Matteo, de 20 nenos só 4 son fillos de pais e nais belgas; os demais, fillos do mundo. Unha lección de vida que agardo Matteo non esqueza nunca xa que esta multiculturalidad permitiu ao meu fillo sentirse como uno máis desde o primeiro día de colexio».