A Garda Civil proba a última tecnoloxía en rescates en barrancos

Alfredo López Penide
lópez penide PONTE CALDELAS / LA VOZ

A Pobra de Trives

GARDA CIVIL

O grupo de montaña de Trives testó unha padiola que revolucionará o seu labor

23 may 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

Ata agora, os axentes do Servizo de Rescate e Intervención en Montaña (Sereim) da Garda Civil tiñan que habilitar todo un complexo sistema de cordas, desviadores e tirolinas para rescatar a calquera persoa que sufrise un accidente nun barranco atravesado por un río con bastante caudal. E todo «para evitar que a padiola fóra pola auga porque, no caso de que lle viñese o mangazo, o ferido afogaríase», explicaba onte o tenente Pablo Villabrille, oficial xefe do Sereim de Cangas de Onís (Asturias).

Todo esta filosofía e forma de actuar pode dar un xiro de 180 graos cunha nova padiola que os axentes dos distintos grupos de montaña están a probar en Ponte Caldelas (Pontevedra).

«É bastante revolucionaria», apunta Villabrille, á vez que destaca os seus principais características: «É hermética. Pode baixar polo mangazo de auga, pode flotar e, de feito, ten un alto nivel de flotabilidade, porque é estanca».

Menos risco

Isto é especialmente importante, xa que se minimiza considerablemente o risco de hipotermia. «Con outras padiolas sempre [o ferido] está en contacto coa auga e así evitamos a hipotermia. É un dos factores que poden agravar a súa situación», apunta o cabo Fernando Posada Sebastián, responsable do grupo de Trives.

Deste xeito, a padiola pode ser desprazada en todo momento pola auga ata un punto convido, onde poida ser retirada á beira. Será alí onde os servizos médicos atendan ao accidentado. «Axilizamos o tempo de evacuación», remarca Pablo Villabrille, á vez que incide en que o lesionado é transportado con maior confort, o que tamén é unha vantaxe.

En todo caso, apunta que esta revolucionaria padiola só é apta para aqueles barrancos nos que os ríos teñan bastante caudal. E é que , segundo explica Villabrille, naqueloutros nos que «predomine máis a verticalidade, onde son rápelles e son máis secos, empregaríanse outro tipo de padiolas»; en concreto as que acostuman utilizar os gardas civís nestas intervencións. Deste xeito, durante a xornada de onte, vinte e cinco axentes dos grupos e equipos de Rescate e Intervención en Montaña de Cangas de Onis e Mieres, en Asturias; Potes, en Cantabria; Sabero, en León; e Pobra de Trives puideron comprobar esta nova concepción do rescate, simulando a evacuación dun barranquista que se fracturou unha perna.

Este tipo de urxencias son ata certo punto bastante habituais, tendo en conta que co bo tempo aumentan os afeccionados a esta actividade. O posto de Trives, composto por un cabo e seis gardas, adoita atender unha media de catorce rescates ao ano. «Os accidentes increméntanse no verán, porque no inverno a auga está moi fría», apunta o cabo Posada . «Para min isto é un traballo e teño toda a dispoñibilidade de tempo posible, pero hai xente que ten o domingo para facer esta actividade e aínda que se atope mal ese día ou estea o caudal alto, métense porque é o día que poden facelo. O que hai que pensar é que estás mal, xa volverás outro domingo. Non pasa nada», recomenda.

Unha afección que pode traer un susto se se afronta sen a formación técnica necesaria

O barranquismo é unha actividade en auxe, pero para evitar que equipos como o do tenente Villabrille teñan que acudir no noso rescate é importante practicalo cunha base técnica e coñecementos suficientes do medio ao que se vai acceder.

O tenente ten claro que o consello fundamental para os afeccionados ao barranquismo «é que hai que asumir que é unha actividade moi técnica; non é como unha andaina ou un paseo polo campo, que podemos afrontar sen cualificación algunha porque nos imos saber desenvolver».

É por iso que, insistiu, débense coñecer as técnicas de rápel, pero tamén de evacuación e de manexo de cordas. Outro aspecto importante é saber interpretar as condicións nas que se atopa a zona na que se vai practicar, dependendo da época do ano, a temperatura ou mesmo o nivel de auga. «É unha actividade que pasa de ser tecnicamente sinxela cun caudal baixo a ser realmente perigosa cando o nivel de auga é moi alto», sinala.

Este último é, por exemplo, un factor que pode ocasionar máis dun desgusto. «Os afeccionados deben valorar previamente o caudal do río e asumir que, debido a que se alimenta en distintos puntos do seu percorrido por diferentes arroios, leste pode incrementarse considerablemente na zona encajonada, de tal modo que un exceso de confianza pode significar a morte», remarca. Villabrille considera que nesta época, por exemplo, «é complicada porque os barrancos aínda teñen bastante carga de auga». O seu consello é conciso e claro: «É mellor agardar e facer a actividade con seguridade».