Pintura, escultura e performance de M. Manxela na Fundación Risco
24 jul 2017 . Actualizado ás 05:00 h.«Ás veces tes que esquecer o que sentes e lembrar o que che mereces». Frida Kahlo.
A Fundación Vicente Risco presenta a exposición Actos e Entreactos da artista multidisciplinar M. Manxela quen propón un proxecto artístico mediante o diálogo entre distintas linguaxes tales como un clasicismo estrutural de fisicidad contemporánea, organicista que remite na escultura a Moore e o desenvolvemento dun espazo indefinido dos interespacios expandidos en fórmulas abstractas de erosionadas texturas.
Nas insinuacións figurativas aproxímase ao realismo impresionista de Degas a través dos seus vibrantes escorzos, espirales, saltos perspectivos e concreción silenciosa.
Visión xeométrica de aresta cúbica de Cézanne e angular de reminiscencias cubistas no esmagamento da figura contra o fondo nunha sorte de análise estrutural das formas que relacionan ao individuo co hábitat, en simbiose cun facetado ou visión por facetas similar ao aparello óptico dos insectos, presentando en conxunto unha imaxe desde distintos ángulos.
Define o corpo feminino trasladado ao plano desde a linguaxe imprecisa e ambiental do fauvismo ao realismo comprometido desde un perspectiva de xénero na fisicidad nos materiais que dilúen os pigmentos nun armazón articulado pola plasticidad dos elementos constitutivos, equilibrio e elegancia que descobren secuelas de ronseis de movemento de corpos posuidores dun axuste muscular que se elevan do chan que se establece como límite dun espazo sólido e indefinido. Xestos en tensión ou inestabilidade suxiren unha arquitectura física de esqueleto, unha anatomía ventral e segura que avanza sobre fondos planos, xeométricos ou adulterados de Gauguin de cromática incandescente.
Manchas (taches) de cor que constitúen os espazos, elementos e estruturas das obras como un esquema piramidal e intimista de solemnidade gótica. É entón cando o fragmento, o punto invisible dun fondo intangible expándese co protagonismo dun disparo, dun espazo evanescente como unha impresión cromática e global dos sentidos.
Figura e hábitat
A revelación das estancias invisibles entra en diálogo coa pintura, co xogo do recoñecemento na omisión de non expor o obxecto figurativo senón a textura física do territorio cromático, ambiental e abstracto. Unha síntese explosiva de cráteres, bombeos de sangue, éxtase que desvela unha cociña da pintura na integración de elementos plásticos e non pictóricos provocando ao vértice da apnea emoción e sentimentos comúns e privados, unha explosión metafísica e existencial nas superficies plásticas como a ebulición dun magma pictórico.
De aí a tese e a antítese. Do concreto ao abstracto. Figura e hábitat. Espazos invisibles e resistencia íntima.
Expón a dicotomía entre a explosión dos sentidos, sentimentos e inquietudes e a introspección ou resistencia nunha lateralidad. Unha lateralidad como condición física que despraza ao espasmo, á sístole e á diástole, dor, esforzo, soidade, amor, á éxtase. Experimenta a través da asimilación plástica da técnica que revolucionou a danza, o método de Martha Graham. Un exercicio basal, ventral, baseado na «contracción e release» movementos curvos e ensimesmados do torso, espasmódicos na contracción (exhalación) e relaxación (inhalación).
Manxela dá visibilidade á muller a través dun empoderamiento da presenza, reflexión e expresión feminina e as relacións, funcións e disfuncións que se xeran entre o individuo e o medio ou hábitat, entre o territorio privado e o público nas torsiones, distorsiones e tensións do subconsciente como poesía. Xogos surrealistas que parten da análise introspectivo e equilibran esa zona de misterio de emoción, intuición e sensibilidade. Manxela revisa plásticamente outras linguaxes como o informalismo, expresionismo ou un surrealismo que se inspira formalmente no test de manchas de Rorschach e unha crónica de mulleres que se observan.
Engade tres esculturas de terracota nas que dialoga co espazo límite ou pel de contorno e o oco ou espazo interior que se abre para expandirse no baleiro. O corpo como canle de enerxía se instrumentaliza nas performances que realizou coa colaboración de Nuria Sotelo, cando a pintura se fai danza. Sula Repani, Miguel Karballo, Patricia Figueroa e Antonio Fernández completan este ensaio metafísico sobre a proximidade, o existencialismo e a disgregación do eu.
crítica de arte