Ourense, que noxo de verán?

Isaac Pedrouzo ISTO NON É OREGÓN

OURENSE

24 jul 2017 . Actualizado ás 17:47 h.

En Ourense hai anos que todos os veráns son o mesmo verán. A min, en realidade, todos os veráns me dan o mesmo. Adoitan empezar en de xuño, o día en que todas as noticias nacionais abren o seu espazo meteorolóxico coa miña cidade como temperatura máxima do país. Ás veces gáñanos Sevilla, pero aquí somos máis sufridos. Máis traballadores.

Todas as fiestras da zona vella ábrense de pao a pao, polo si ou polo non unha brisa de aire fresco despistada pasase por alí. Seino porque desde neno puiden seguir todas as telenovelas posibles tan só observando desde a rúa. Vin Cristal, A Dama de Rosa, Santa Bárbara, mesmo Paixón de Gavilanes. O verán en Ourense tamén ten a capacidade de facerche embobar co menos agardado sen apenas esforzo. Por moito que che empeñes.

As terrazas reprodúcense convertendo cada rúa, cada parque e cada beirarrúa sen importar o tamaño, nunha carreira de obstáculos, un tríatlon que como único premio che concede unha cervexa semifría a máis de corenta graos, se es capaz de atopar unha cadeira libre, iso si, xusto ao lado do bar con aire acondicionado ao que nunca entra ninguén. Quen querería frescor tendo un sitio libre e alborotado na terraza? Ser observado e observador ao mesmo tempo.

Non temos praia -se non contamos Samil, claro- así que nos inventamos esquinas en calquera parte para tomar o sol. Un balcón, un parque ou o banco da deputación que hai en fronte de casa onde facía máis falta unha beirarrúa nova que un banco.

Os barrios vólvense desertos por horas, e na porta da tenda de mobles da esquina está o mesmo tipo fumando o mesmo purito que fuma en xaneiro ás dez da mañá cambiando os zapatos casteláns por sandalias con calcetíns. Deses con dúas raquetas cruzadas. Ourensanía.

As cafeterías -eses sitios que non son café nin son bar- colgan o cartel de «pechado por vacacións» aínda que algúns llas toman para sempre e xa nunca máis volven. Nin sequera a quitar o cartel.

Asaltamos piscinas públicas, algunhas privadas tratando de ser amigos do amigo do noso amigo ao que nunca soportamos, o que bota ese líquido que colorea de rosa o pis porque non considera de fiar á túa vexiga, o que ten contadas as cervexas da neveira e mírache de esguello cada vez que pasas preto. Invadimos pozas naturais e mesmo, nun acto van de enganar á temperatura corporal como un intento desesperado, as termas por se nos fan sentir a calor menos quente. Evitar como sexa esa puñada que dá sempre o sol entre as 17.00 e as 18.00 cando has de cruzar Progreso sen escudo nin armadura.

Ao final sempre facemos o mesmo: convertemos a Lanzada nun Ourense de tempada onde compartimos toalla e antuca co veciño de arriba, coa súa muller, a que non usa parte de arriba do bikini e achégase demasiado ao darche dous bicos.

A min, en realidade, non me importaría que nunca máis fose verán.