A profesora suplente de historia

Isaac Pedrouzo ISTO NON É OREGÓN

OURENSE

16 jul 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

En realidade, a primeira vez que me namorei foi unha mentira. A boba necesidade de sentirme menos onanista profesional e máis adorador entusiasta a tempo parcial do sexo oposto, logrou, cun único intento, unha inxenua e inofensiva obsesión pola primeira moza que me crucei o primeiro día que entrei na Universidade Laboral.

Vivín obcecado o tempo xusto. Ela resultou ser a popular e eu tan só unha especie de pantasma invisible ao que atravesaban sen esforzo nos corredores entre clase e clase. Decidín entón que se ía namorarme sen éxito, o meu deber era facelo ao grande.

Unha mañá onde todo ía sucedendo de xeito automático, subín a duras penas a costa da Cuña camiño a clase. O guion era o mesmo que o de todos os días anteriores, a mesma xente apurando o mesmo cigarro á mesma hora, o mesmo semáforo eterno e vermello, as mesmas pelexas sen final contra os veciños do quinto instituto.

Citáronnos no salón de actos. Un cuarto cheo de butacas vellas e rotas, coa metade das lámpadas fundidas porque a ninguén lle parecía importante cambialas, e , alí, xogando coa pouca luz ao falar, presentábase Andrea, a profesora suplente de historia. Efecto instantáneo erección-emoción. Demasiado novo para asustar, suficiente maior para impor. En pouco tempo, e sen moito esforzo, convertinme no seu favorito. Tamén no teu, aínda que nunca mo chegaches a contar.

A fantasía do amor que conseguiu espertar o meu interese pola historia e a súa profesora creceu ata facerse motivo e obxectivo, e como iso das obsesións dábaseme moi ben, fun coincidindo a propósito con Andrea, sen ela sabelo, nos sitios de aparencia aleatorios onde pasaba soa o tempo libre. Lin os libros que ela lía e ata desenvolvín unha estraña empatía polo disco “Máis” de Alejandro Sanz, o seu favorito, por se a conversación se atascaba. Pero desenamorarse é máis doado que namorarse. Un pedo inoportuno ou unha contestación equivocada poden matar de xeito rápido e indolora toda fascinación.

Nun deses encontros casuais e falsos, houbo dous, mesmo tres cervexas de máis, xusto esas que botan por terra calquera motivo polo que ir a casa da miña profesora puidese resultar unha mala idea. Pero unha mala idea éo póñase o traxe que se poña. Sentoume no sofá, e, aínda que confesou que talvez non era correcto, insistiu en querer facer algo moi importante para ela, un paso definitivo na súa nova vida. Así que me acheguei moito a ela decidido a cumprir, co medo do novato colgado das costas, todas e cada unha das súas necesidades.

Ela levantouse, puxo o vídeo do seu -xa fracasada- voda e botou a chorar durante horas.

Tomeime todas as cervexas que gardaba en casa e marcheime desfeito.

Ela foise da Universidade Laboral días despois, cando a señora tola que nos ensinaba historia volveu. Eu suspendín aquel curso e decidín volver namorarme da moza popular que todos queren.