Unha enfermeira e tres auxiliares atenden as noites na residencia A nosa Señora da Esperanza
29 abr 2017 . Actualizado ás 05:00 h.Os usuarios xa están nos seus cuartos e na residencia non se oe case nada. É medianoite e, aseguran as traballadoras, é unha xornada demasiado tranquila. Polo momento. É o centro A nosa Señora da Esperanza de maiores asistidos dependentes, situado na Farixa. Hoxe en día, ocupan os seus cuartos 177 maiores, distribuídos nos diferentes pisos dun edificio singular. A directora, Amelia Mosquera Arias, está a dar os últimos retoques ao vestíbulo antes de irse. E as traballadoras da quenda de noite empezan a visitar os cuartos para comprobar que todos os residentes están ben. Son unha enfermeira e tres auxiliares: Rocío Neto, Aris Ramos, Ana Crespo e Obdulia Blas. Desde as dez da noite ás nove da mañá o traballo é constante. «Agora mesmo dous delas van cuarto por cuarto vendo como está a xente e danlles as boas noites. Fíxanse máis nas que están encamadas. As outras dúas están limpando o vestíbulo e dobrando a roupa limpa. Unha hora máis tarde empézanse a cambiar os cueiros á xente incontinente, acompáñase a outros ao servizo e aténdense as chamadas dos cuartos. Hai tres visitas pola noite para cambios de cueiros e para acompañar ao baño», explica a directora sobre o o traballo pautado.
Pero cada noite é diferente. Poden ter que saír ao hospital con algún maior, atender unha urxencia ou, mesmo, no peor dos casos, asistir unha morte. Todas as noites non son iguais. Son as doce e hai unha chamada. Un residente acaba de vomitar. A enfermeira e unha auxiliar acoden ao seu cuarto para axudarlle. «Rematan de facer un cambio e case teñen que empezar a facer outro. Son catro plantas e van unha por unha», di Amelia Mosquera.
Un día antes, comentan as traballadoras, un usuario cunha enfermidade mental berraba e movíase sen parar polos corredores da residencia. «Adoita haber noites complicadas. Ás veces coinciden varias cousas á vez. Temos que estar moi pendentes. É moito traballo, porque entre os maiores hai moita obsesión por ir ao baño e as chamadas son continuas», relata. A maior parte dos residentes necesitan asistencia, son dependentes, e requiren de axuda para facer case calquera tarefa. A todo isto hai que engadir a medicación que deben tomar.
Os traballadores da quenda de noite teñen un gran traballo por diante. E, aínda que pode parecer que é máis tranquilo que o día, non é así. «Eu levo traballando aquí 34 anos. Cando empecei, polas noites non se facía case nada. Recordo que a primeira semana me deu tempo a facer unha chaqueta de la. Pero agora somos moi esixentes. Antes facíase un só cambio e atendíanse timbres. Desde que collín a dirección programei máis cambios. Teñen traballo», lembra Amelia Mosquera.
Despois de tanto tempo, hai moitas anécdotas. Pero Amelia lembra as noites sen durmir de Ramiro: «Unha vez levantouse por entroidos en calzóns e en camiseta, Veu ao meu cuarto e púxose as miñas botas altas e unha manta na cabeza e saíu pola porta. Menos mal que un can que tiñamos ladrou e démonos conta de que estaba fóra. Outra noite estaba de mal humor, colleu unha fregona e dixo que nos ía matar. Ao final convencémolo». Por iso, asegura: «Este traballo hai que querelo, amalo. Por diñeiro só, non. Hai que ter vocación. Se o queres non se che pon nada por diante. Ten cousas bonitas pero outras que non o son. Ves morrer a moita xente», engade
Aris Ramos é auxiliar e esta noite está na residencia: «O traballo de noite é moi distinto ao do día. Séntesche menos arroupada e a responsabilidade é maior». Aínda que, asegura, a experiencia axúdache a manexar as situacións. Rocío Neto é a enfermeira. Afirma que é imposible descansar. «Estamos atentas a calquera ruído, hai que corrixir as posicións dos maiores nas camas, cambiarlles os cueiros e atender aos timbres...», explica. A parte positiva é, di, a relación que establecen coas persoas. «Ás veces sorpréndenche. Crees que non se decatan pero nalgún momento son conscientes e mesmo saben que é o último día da quenda e despídenche ata que volves. Cólleselles moito cariño», afirma. A morte é a parte máis difícil. «Moitos nos conta a súa vida e somos as únicas persoas que os visitan. Chégalos a coñecer perfectamente e involúcrasche», di. Detéñense un minuto para facerse unha foto de grupo e volven á súa tarefa. As luces do recinto apáganse, aínda que a actividade empeza.
«É un traballo vocacional. Se o queres non se che pon nada por diante»
«Moitos nos contan a súa vida
e somos as únicas persoas que os visitan»