Ata aquel ano en que puxeches patas para arriba o meu mundo, a vida manexábase con dous botóns. O botón A servía para as puñadas e o B para as patadas, para acelerar e frear ou para disparar e saltar, todo dependía do clan que decidises escoller. Eu fun infiel a todos e cada un dos que elixín vivir. Ese xene meu da falta de lealdade. Cansado de xogar só, e a cámara lenta, nun pc 486 que nin a picardía daquel xogo verde chamado Larry era capaz de encher o meu asento para dous, desvirgué a hucha dos aniversarios, esa de a que o meu irmán maior roubaba aos poucos pequenas cantidades sen importancia, e dirixinme ao Poppis, unha sala de recreativos nas galerías Centrais. Estaba gobernada por un videoxogo de tenis onde cada participante tiña a súa propia pantalla e os pequenos xogadores dixitais xa desenvolveran extremidades realistas. Domineina en pouco tempo e os meus adversarios caían nun fracaso case inmoral sen apenas esforzarme. O orgullo e a chulería do neno que gaña ao maior decidiu entón subir un banzo. Entrei no Texas, unha sala situada na rúa Bedoya, sala onde se fumaba, onde a zona do billar e a do ping pong respectábanse o mínimo para non molestarse mirándose de esguello con precaución, por se unha das dúas golpeaba primeiro. A vantaxe de golpear primeiro.
Alí fíxenme experto en Street Fighter. Todo consistía no simple de coñecer cada truco de cada personaxe. Así, segundo a quen escolleses, poderías chegar ao final do xogo dun xeito cómodo e fanfarrona. O neno fanfarrón e vencedor, pero fanfarrón á fin e ao cabo. O que se che puña xusto ao lado e repetía «pásocha eu?» despois de todas e cada unha das túas tentativas incapaces, ante o cal decidías renderche inútil e esquivar o absurdo.
Saín de Bedoya máis vello e vanidoso, máis alto mesmo, baixei a rúa ata outra chamada Concello onde se atopaba o Seara, a sala recreativa que presidían os macarras. Botáronme ao segundo día, cando batín todas as súas marcas do xogo de Carlos Sainz. Cando batín a súa dignidade e fixen cambalear a súa mentira de poder de barrio. Demasiado neno para un escarmento físico, demasiado maior para ignorar.
Volvín pasar unha tempada en casa onde o joystick do xogador 2 seguía intacto na súa caixa orixinal.
Cando regresei a unha sala foi nas galerías Viacambre. Un neno arrogante como o que eu fora deixábame en evidencia diante dun nuevísimo Mortal Kombat, o último xogo definitivo, o que che xulgaba co dedo, o que che daba esa molesta palmadita do «intentáchelo, xa pasará» e acompañábache á saída.
Dicía o meu amigo Manuel que un dos días máis duros para un pai chega coa primeira derrota nese videoxogo de fútbol contra o seu fillo. A min chegoume contra unha versión allea, máis nova e mellorada de min.
Agora xa ninguén vai ás recreativas, pero segue habendo dous botóns que manexan o mundo: o verde, ese de tomar decisións, e o vermello, ese de ignorar.