Iria Álvarez pasou da velocidade ao waterpolo tras a lesión de cadeira que freou a súa brillante traxectoria deportiva
17 abr 2017 . Actualizado ás 05:00 h.Iria Álvarez Liz (Ourense, 1993) foi no seu día a nadadora con maior proxección internacional na nosa provincia, consecuencia lóxica dunha carreira tan puxante como imparable, ata que unha rara lesión de cadeira situouna ante un muro e a obrigación de pelexar moi duro para superalo.
E todo comezou cando apenas era unha nena de sete anos e entrou da man do seu pai na piscina dos Remedios: «Levoume porque quería que aprendese a nadar, nada máis, pero aquilo gustoume e quedei alí para sempre». O que sucedeu despois está apuntado en diversos anais deportivos. Desde campionatos galegos ao bronce absoluto de 2011 nos 200 metros bolboreta, o que xa viña acompañado dalgunha presenza na selección española, incluída a convocatoria para a Copa Latina en Arxentina. O palmarés da pavillonista armouse con varias presenzas nos campionatos nacionais das categorías polas que ía ascendido, con non poucos logros, do calibre dun bronce en infantís ou o ouro júnior en bolboreta e en estilos. Tamén inscribiu o seu nome no libro das marcas autonómicas de idades e no absoluto de 200 bolboretas.
Nese punto de máximo esplendor, a mesma Iria que se acostumou á disciplina dos adestramentos e o esforzo esixente do deporte de elite atopouse cunha barreira que non agardaba: «Despois dos campionatos do verán, en setembro funme ao centro de tecnificación deportiva a Pontevedra. Estaba alternando os adestramentos cos meus estudos de INEF e rompinme a cadeira. Foi unha lesión que me cortou todos os plans e, ademais, o diagnóstico atrasouse demasiado, porque me pillou con 18 anos e non me operei ata os 21».
A desagradable experiencia tamén tivo un custo engadido para unha persoa tan nova, que ademais afrontaba unha etapa decisiva na súa traxectoria vital a todos os niveis. Varias circunstancias negativas aliáronse en contra da ourensá: «O diagnóstico foi complicado, ata que acudín a Santander para ver a un dos mellores especialistas en cadeira que hai no país e foi o que detectou o arrancamiento de cartílago e o desprazamento da cadeira dereita. Durante ese tempo tiven que utilizar muletas e animicamente a lesión tivo un custo moi alto para min. Puiden facer exames teóricos, pero non podía presentarme aos prácticos e rematei por deixar a carreira».
No medio dese panorama sombrío, a moza Iria sempre tivo unha ilusión que sobrevoaba a súa apasionamiento deportivo, a de «volver nadar», mentres que descubría outra vocación sobre a cal edificar o seu futuro profesional: «Comecei a estudar Maxisterio, Educación Primaria con especialidade en Inglés, os nenos encántanme e síntome moi cómoda. O ano que vén tócanme as oposicións e a ver como vai todo».
A natación tampouco desapareceu da cabeza da tenaz Álvarez Liz, que tras a exitosa operación cirúrxica intentou volver ao seu máxima rendemento, pero xa non foi posible: «Sempre dixen que neste deporte o físico é o 20 % e a cabeza o outro 80 % do que logras, cando volvín nadar non ía a bo ritmo e doíame a cadeira. Se insistía inchábaseme a perna». Pero a esta amazona da auga non resulta doado apartala dos seus obxectivos e atopou unha vía pola cal manterse na piscina, onde tamén se mantén aferrada a través do curso de árbitros de natación ou dos seus primeiros pasos como adestradora. Apareceu no horizonte o waterpolo e comprendeu que, en certa medida, chegara o momento de reciclarse para seguir adiante.
«Talvez me custe máis adaptarme á mentalidade dos deportes de equipo»
«Comecei a xogar con mozos, porque en Ourense non había equipo feminino e podían xogar mulleres en Segunda División, pero en Primeira non se podía. O ano pasado creamos o equipo para a Copa e este ano xa nos estreamos na Liga , somos só tres equipos en Galicia, a competición está a comezar, pero é un principio esperanzador. O próximo maio disputaremos de novo a Copa», relata Iria, antes de explicar as súas sensacións: «Non teño molestias para nadar, talvez me custe máis adaptarme á mentalidade dos deportes de equipo, porque ao principio me amolaba moito que alguén puidese perder por un fallo meu. Estaba máis acostumada ao esforzo individual, son moi competitiva, pero antes loitaba só contra o crono».
Aínda así, esta mestra ondina destaca o bo ambiente que se respira no waterpolo ourensán, no cal en certo xeito segue sentíndose como unha invitada: «Temos un grupo de mozos e mozas que nos levamos realmente ben e que estamos a progresar semana a semana, pero no fondo síntome nadadora. Tes que ter a cabeza ben amoblada e ser disciplinada na preparación».
Con vistas ao futuro, a moza deportista vese compaxinando dúas tarefas formativas, aínda que aínda non está disposta a saír da piscina e deixar de competir ao máximo nivel que lle sexa posible: «Creo que a ensino se me dá ben, tanto na natación como no campo educativo. Os nenos son como esponxas, absorben todo o que lles ensinas e tamén che axudan a sentirche máis nova ao seu lado. Sería bonito ser adestradora e exercer a miña profesión como mestra».
Recentemente falou deses valores deportivos ante os alumnos do IES O Couto, nótaselle que ten madeira de docente.