A Xustiza ten as súas regras. E o espectáculo as súas, que non son nin de lonxe coincidentes. Onte, co gallo da comparecencia de Rajoy como testemuña no xuízo do chamado caso Gürtel, puidemos comprobalo novamente con toda claridade.
Porque se a finalidade que perseguían os avogados que solicitaron que o presidente do Goberno comparecese fose contribuír a facer xustiza, terían tratado de dilucidar as súas posibles responsabilidades, como dirixente do PP, no caso obxecto do proceso. Nada… máis nin nada menos. En consecuencia, as preguntas de quen interrogaron a Rajoy centráronse no caso Gürtel e en tratar de demostrar a eventual implicación da segunda autoridade do Estado nunha trama de corrupción e financiamento ilegal do partido que hoxe goberna: nada… máis nin nada menos.
Pero non. A finalidade de quen lograron que Rajoy se sentase no banco, aínda que fose nada máis como testemuña, era converter esa imaxe no espectáculo do ano, aproveitando a oportunidade que para acabar coa imaxe do presidente do Goberno brindáballes a circunstancia de que a súa comparecencia for emitida en directo por televisións e diarios dixitais. A pena de banco -que hoxe, non sen motivo, chamamos pena de telexornal- constituía xa, en si mesma, un gran triunfo de quen conseguiron que Rajoy comparecese, á marxe do que na sala dixese o presidente do Goberno.
Non contento con iso, José María Benítez de Lugo, o avogado da acusación popular que asumiu o protagonismo do interrogatorio, dirixiu o seu lume graneado a intentar probar a implicación do dirixente do PP no financiamento ilegal do seu partido. Aínda que niso insistiu unha e outra vez, o certo é que a impericia da súa actuación profesional, que rozou en todo momento o límite do verdadeiramente bochornoso, non só non conseguiu os seus obxectivos, senón que logrou, dadas as circunstancias, o máis difícil aínda: que, como un bumerán, o seu interrogatorio volvésese contra el e contra a tese que tratou de sustentar. E así, desmentindo todos os prognósticos previos e parapetado Rajoy na teoría de que el se ocupaba da política e non das finanzas, non conseguiu Benítez de Lugo facer nin unha diana, mentres o presidente, a pesar da debilidade obxectiva da súa argumentación fundamental, deixábao en evidencia, e mesmo en ridículo, unha e outra vez.
Aínda que, está claro, tal evidencia non serviu para nada: apenas rematada a comparecencia, Pedro Sánchez pedía a súa inmediata dimisión coa mesma solemnidade e rotundidade con que o tería feito se Rajoy, no canto de saír airoso dunha proba tan difícil, saíse dela convertido nun cadáver. E é que a sentenza política sobre a comparecencia de Rajoy estaba escrita polos seus adversarios desde o mesmo día que aquela se fixo pública. Pois -por aí comezaba- a cousa non ía de xustiza, senón só de espectáculo.