Levamos unhas xornadas maratonianas despellejando a Anxo María Villar por mor da súa detención, e posterior ingreso en prisión, por esa práctica tan habitual no noso país chamada corrupción, e non reparamos en ver o que se esconde detrás del e a súa retoño. Non é só Villar, é o fútbol. Villar non é un caso illado, que diría o presidente Rajoy; é a cabeza visible, o guía dun conglomerado de negocios repleto de irregularidades, sospeitas e certezas.
Porque o fútbol español é Villar sobre todo. Pero tamén o son Do Nido , Rosell, Lendoiro, Lopera, Messi, Neymar, Ronaldo, Peterman, Laporta, Bartomeu. Os presidentes do Barcelona levan 36 anos tendo problemas coa Xustiza. O fútbol é un negocio marcado pola barra libre onde cada un fai o que lle vén en gana sen ter que dar maiores explicacións. É un territorio comanche no que resulta case imposible penetrarse.
Caeron Villar e Villarín despois de que os medios -La Voz foi un dos máis combativos- fartásense de relatar e demostrar todo tipo de prácticas corruptas; mal uso do diñeiro público, axudas ilegais, contas trucadas, prevaricacións, tráfico de influencias; en fin, de todos os delitos recolleitos no Código Penal. O fútbol en España, como en moi poucos países do planeta, acada uns índices de prácticas indecentes que en calquera outro lugar serían un escándalo.
Agora que Villar e Villarín van quedar fose do negocio ben estaría que afrontásemos dunha vez a desinfección e limpeza deste deporte que hai tempo que deixou de selo para converterse nun armazón de intereses onde o menos importante é a competición. Claro que o mesmo tampouco interesa moito porque a ver se entón no canto de discutir toda a semana do gol ilegal do Carabanchel dános por falar de corrupción, paro e miserias.