Imaxinemos unha parella cuxos membros non fixesen máis que discutir sobre o seu amor e desamor, pelexándose e reconciliándose sen cesar e buscando obsesivamente formas peregrinas coas que poder chegar a coexistir ou polo menos a aguantarse. E imaxinemos que ocorrería en tan penosa situación coa familia cuxo futuro dependese desa parella ensimesmada e en constante pé de guerra. É doado: que non habería quen se ocupase de encher a despensa; pagar as facturas; garantir a limpeza da casa; asegurar que o xardín non se converte nunha selva e, en suma, evitar o caos dunha convivencia sen orde nin concerto.
Pois ben, é difícil atopar unha metáfora máis precisa para describir a situación de En Marea, que onte celebrou un plenario para facer o único do que demostrou ser capaz: mirarse ao embigo e falar das súas querelas familiares. É coma se todos os dirixentes de En Marea fosen psicanalistas arxentinos. Mentres, ningún galego coñece o que opina o partido instrumental (ou é instrumento partidista?) sobre os problemas do país e sobre as propostas de En Marea para darlles solución. De En Marea só sabemos que proclama ser a voz xenuína da xente, que os seus compoñentes están sempre pelexados entre si e que os seus líderes viven nun constante arrancamoños. Por que? ¡Ah!: as causas de ambas as cousas constitúen un arcano, que só aos mareólogos experimentados corresponde interpretar.
Iso non impide a En Marea, por suposto, considerarse unha familia modelo, aínda que non cumpra con ningunha das obrigacións que se supoñen ás parellas cando teñen fillos ao seu cargo. Todo iso a En Marea sópralla mentres os seus dirixentes discuten se son noivos ocasionais con dereito a rozamento; parella aberta, de feito ou de dereito; matrimonio vivo, separado ou divorciado. En Marea -afirman os seus membros- é a lexítima representante de Galicia e morra o conto. E para demostrar ese convencemento berroqueño, sorprendentemente compatible coa absoluta incapacidade de En Marea para achegar nada ao futuro do país, os seus membros poñen a caldo a todos os seus parentes políticos, xente antiga, pura caste, desligada da Galicia auténtica que eles representan. ¡Toma xa!
Menos mal que, mentres en En Marea xogan a divertirse co seu interminable culebrón, hai en Galicia quen, sen botar os pés por alto e coa discreción das persoas responsables, ocúpanse de todo aquilo que ao partido instrumental (ou é partido instrumentista?) impórtalle un pito: facer orzamentos, pedir prestado, pagar débedas, vixiar a educación e a saúde, asegurar que funcionen os servizos e, nunha palabra, gobernar. Por iso vailles mellor que aos autoproclamados verdadeiros representantes da xente: porque, por seguir coa metáfora, o que os fillos agardan dos seus pais é que, en lugar de pelexarse, garántanlles paz, seguridade e benestar.