Este 2017 está sendo un ano de aniversario para moitos centros escolares, redes de bibliotecas, ambulatorios e hospitais, e ata paseos marítimos e palacios de congresos. Un cuarto de século dunhas dotacións de servizos públicos que ilustra como poucas cousas o acertado que estivo Alfonso Guerra cando dixo aquilo de que a España non a ía a coñecer nin a nai que a pariu. Aquel ano 92, coa democracia a piques de cumprir a maioría de idade -polo menos a cronolóxica-, marcou talvez de forma simbólica a inauguración da modernidade. Máis aló da fastuosidad da Expo de Sevilla ou das Olimpíadas de Barcelona, moitas cidades e pobos empezaban a ver os froitos dun novo urbanismo e novas políticas culturais e sociais.
A billa dos fondos europeos brotaba a barullo e aínda que agora, pasado o tempo, apréciase moito gasto suntuario, a distancia e os aniversarios permiten comprobar que aquel camiño da converxencia non foi todo malgaste. Quizais crémonos máis ricos do que realmente eramos e o sopapo da crise pillar cuns cimentos algo febles. Pero Galicia, que partía no grupo das rexións máis empobrecidas, iniciou naquela época unha transformación que continuaría nos anos seguintes -singularmente nos dos gobernos de Fraga- co deseño dunha rede de estradas que contribuíu a esnaquizar un dos tópicos máis arraigados sobre o atraso do país.
Que se estean celebrando agora os 25 anos de moitas desas infraestruturas quere dicir que para unha boa parte da poboación sempre estiveron aí. E convén lembrar que non. Sobre todo a quen cada mañá se creen pioneiros de todo.