A pesar da súa inmensa diferenza (a que existe entre a presenza e a ausencia de violencia), o desafío que supón a sublevación secesionista catalá presenta dous elementos en común co do terrorismo vasco durante case cinco décadas. O primeiro é evidente: lograr a independencia dunha parte do territorio nacional. Un obxectivo que non deixa de ser idéntico polo feito de que os pistoleiros de ETA intentasen acadalo por medio do terror e os secesionistas a través dunha sublevación das institucións, que pensan culminar nun golpe de estado contra a nosa democracia.
A segunda similitude, menos visible, non é, con todo, menos importante: agora, como entón, hai partidos e non poucos españois persuadidos de que a única solución fronte ao desafío independentista, violento ou non, á máis elemental das regras do Estado de dereito -o cumprimento da lei- é o diálogo. A realidade dos feitos desmentiu rotundamente esa tese no caso de ETA, que non deixou o terror como froito dun acordo, senón tras a súa derrota estrepitosa pola acción do Estado democrático. Os que entón sostivemos que así sucedería fomos vilipendiados («fascistas» era o insulto máis frecuente) polos cínicos partidarios do diálogo con ETA e aínda estamos a agardar que recoñezan o grave erro no que estaban e pídannos por iso as desculpas oportunas.
Nun contexto moi distinto, marcado pola inexistencia de violencia, aínda que non pola ausencia dunha acción radicalmente ilegal e claramente delituosa, tamén agora a tese do diálogo fronte á sublevación e ao golpismo secesionista é moeda corrente. Sen ir máis lonxe, expúñaa Pedro Sánchez nunha entrevista publicada por La Voz este domingo. «A única forza que resolverá a crise de Cataluña é a do diálogo», afirmaba o líder do novo PSOE, aínda que sen aclarar, segundo é frecuente, como pensa Sánchez lograr que se senten a dialogar quen están nunha política de aberta sedición fronte ao Estado. E aí, claro, reside o engano dunha argumentación que é en realidade unha forma de escurrir o vulto fronte á necesidade de derrotar, primeiro, aos sediciosos como única forma de que admitan, despois, sentarse a dialogar.
En realidade, a tese do diálogo é unha forma tramposa de repartir as culpas da crise catalá entre quen alí defenden o cumprimento da lei e quen non teñen nin outro obxectivo, nin outra estratexia, que violala. ¡Como non hai diálogo, a culpa é dos dous! ¡Acabásemos! Á vista de tan fraudulenta posición, que é a que latexa no discurso dos novos dirixentes do PSOE, o Goberno debe prepararse para que, parapetado nunha beatífica esixencia de diálogo, Sánchez acabe deixándoo tirado se, como é desgraciadamente previsible, as cousas complícanse en Cataluña. Porque, quen demostrou crer que vale todo actuará en consecuencia con esa pavorosa convicción.