Unha folga contra o pobo

Roberto Blanco Valdés
Roberto L. Blanco Valdés O OLLO PÚBLICO

OPINIÓN

Óscar Vazquez

05 jul 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

O dereito de folga dos traballadores en defensa das súas reivindicacións xurdiu coa revolución industrial que, desde finais do século XVIII, creou as condicións para que millóns de persoas acudisen ao mercado a vender a súa forza de traballo. Por iso, durante moito tempo, as folgas eran conflitos bilaterais que enfrontaban a obreiros e patróns: os primeiros loitaban contra uns salarios de miseria e unhas terribles condicións de traballo (falta de seguridade e hixiene, pagamento en especie e non en metálico, despedimento libre, ausencia de vacacións, xornadas esgotadoras) parando as empresas e causando así dano ao propietario coa esperanza de que aquel preferise antes ou despois ceder ás peticións dos traballadores que asumir os custos económicos do paro.

Esta situación irá alterándose a medida que o Estado foi crecendo e asumindo tarefas decisivas para a calidade de vida xeral (sanidade, educación ou grandes redes de transporte), de modo que as folgas cambian de carácter: de ser conflitos bilaterais entre obreiros e patróns pasan a afectar tamén aos usuarios dos servizos públicos que, sen o cheirar, acaban sendo moitas veces os auténticos pagáns da acción duns folguistas que, en realidade, presionan ás súas empresas ou ás Administracións públicas facendo soportar o maior custo do paro ao pobo.

Por iso, cando os paros afectan a servizos esenciais para a comunidade a única, forma de facer compatible o dereito á folga co dos cidadáns a non ser os reféns do seu exercicio é que a Administración fixe servizos mínimos e que os folguistas os respecten. Se non é así as folgas chámanse, non por casualidade, folgas salvaxes.

E salvaxe sería a que se anuncia no sector dos transportes -esencial para a comunidade onde os haxa- cando se fala de paro indefinido a partir do xoves 13 se os folguistas seguisen sen respectar, como ata agora, os servizos mínimos fixados legalmente.

Parece obvio que o sector público non pode seguir mantendo indefinidamente liñas de transporte moi deficitarias que se pagan só ou maioritariamente con impostos. E paréceo tamén que, coas necesarias garantías de vixilancia, non debería haber problema algún para que o transporte escolar -que ten un custo inmenso nun territorio como o noso, con poboación tan diseminada- fágase compatible co transporte de viaxeiros.

Pero, sexa cal for a posición que cada cal manteña a ese respecto, hai algo que non ten discusión: que incumprir os servizos mínimos nunha folga de transportes constitúe unha intolerable animalada e un medio inaceptable de presión, que converte por centos de miles de usuarios en moeda de cambio dun trato que non lles concierne en absoluto, pero do que son os prexudicados de verdade.